Badanie ginekologiczne dla każdej dorosłej, doświadczonej kobiety wiąże się z tremą. Jest krępujące i niekoniecznie przyjemne. Dla dziewczynek i nastolatek ukazywanie najintymniejszych miejsc ich ciała jest także ogromnym stresem. Lęk, skrępowanie i wstyd niejednokrotnie stanowi przyczynę odroczenia wizyty u ginekologa, co nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem.
Osobą, która decyduje o badaniu ginekologicznym w przypadku dziewczynek poniżej 16 roku życia są rodzice lub opiekunowie prawni. Nie jest wymagana zgoda dziecka, co nie znaczy, że lekarz nie powinien brać pod uwagę zdania przestraszonego już dziecka. Małoletnim do lat 16 w badaniu powinna towarzyszyć matka lub opiekun prawny. Należy pamiętać, że pacjentka która nie ukończyła 16 roku życia, ma prawo do informacji w zakresie potrzebnym dla prawidłowego przebiegu procesu diagnostycznego i terapeutycznego.
W obowiązku opiekunów dziewczynki jest wstępne przygotowanie do badania ginekologicznego. Polega ono na wyjaśnieniu specyfiki badania, pozycji i konieczności obnażenia intymnych okolic ciała. Poradnictwo ginekologii dziecięcej wymaga kilkukrotnych wizyt u lekarza specjalisty ginekologii dziecięcej, pozwalających na oswojenie niedojrzałej jeszcze psychicznie dziewczynki z niecodziennym, intymnym badaniem.
Jeżeli dziewczyna skończyła 16 lat, a nie ukończyła 18, do badania wymagana jest zgoda i opiekuna i dziewczyny. Jednakże nastolatka może sobie zażyczyć, aby w badaniu nie uczestniczyła matka.
Pacjent 16-letni prawo do wyrażenia dodatkowej zgody (tzw. zgoda podwójna - która jest koniecznym powodem podjęcia czynności medycznych) oraz prawo do wyrażania sprzeciwu, które jednak może przełamać orzeczenie sądu opiekuńczego.
Do badania ginekologicznego dziewczynka powinna mieć opróżniony pęcherz moczowy i jelita.
Jego przebieg zależy od wieku pacjentki i przyczyny zgłoszenia.
Lekarz przeprowadza wywiad z matką lub opiekunem dziewczynki dotyczący przyczyn wizyty, przebiegu rozwoju fizycznego, wystąpienia pierwszej miesiączki oraz chorób przebytych lub współistniejących. Lekarz określa typ budowy oglądając ciała dziewczynki. Następnie zaprasza małą pacjentkę do badania fizycznego. Wyjaśnia dziecku cel i istotę badania. Położna pomaga ułożyć się dziewczynce na fotelu ginekologicznym lub na kozetce z nogami odwiedzionymi jak u żabki, ze złączonymi stopami.
Matka uczestnicząca w badaniu stoi blisko dziecka, pomaga się zrelaksować i trzyma za rękę.
Lekarz ogląda skórę dziecka w okolicach krocza, odbytu, podbrzusza, ud. Dokonuje oceny rozwoju zewnętrznych narządów płciowych, owłosienia lub stwierdza ewentualne urazy bądź ciała obce.
Badanie wewnętrzne lekarz powinien wykonywać w rękawiczkach, delikatnie, przy użyciu ogrzanych, ginekologicznych wzierników dziecięcych. Ostrożnie pobiera ewentualne wymazy z pochwy dziewczynki.
Badanie powinno być wykonywane bez użycia siły, bez przedmiotowego traktowania dziecka, w przyjaznej atmosferze. Nie może być przykre dla małej pacjentki. Lekarz nie może dopuścić do ostrej wymiany zdań z matką przy dziecku. Wtedy badanie ulega odroczeniu.
Pamiętajmy, że wizyta małej dziewczynki u specjalisty ginekologa nie powinna budzić złych wspomnień, gdyż rokuje to późniejszą niechęcią do porad ginekologicznych, co może stać się przyczyną niezauważenia w odpowiednim czasie patologicznych objawów.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
