Charakterystyka
Przyczyny powstawania chorób afektywnych nie są całkowicie rozpoznane. Specjaliści coraz częściej wskazują na zaburzenia w funkcjonowaniu komórek nerwowych. Jednakże nadal podkreśla się wpływ zarówno czynników genetycznych jak i środowiskowych. Utrudnieniem jest fakt, iż nie istnieją laboratoryjne metody wykrywania tego rodzaju zaburzeń. Wobec takich okoliczności, zebranie szczegółowego wywiadu od pacjenta i jego bliskich jest kluczowym etapem rozpoznania choroby.
i psychicznej) oraz zaburzeń depresyjnych - nagłych nastrojów smutku wraz z ogólnym otępieniem umysłu. Zazwyczaj zmiany te pojawiają się w odpowiedzi na wydarzenia z naszego życia i są krótkotrwałe. Niejednokrotnie jednak, stan podwyższonego lub obniżonego nastroju utrzymuje się znacznie dłużej, co może być pierwszym objawem wystąpienia zaburzeń afektywnych – mówi doc. Joanna Meder, ekspert programu „Odnaleźć siebie”.
Przebieg choroby
Przebieg jest uzależniony od rodzaju zaburzenia. Zazwyczaj jako pierwszy pojawia się stan depresyjny, podczas którego chory nie odczuwa przyjemności, trwa w stanie głębokiego przygnębienia i smutku, który znajduje odzwierciedlenie w fizjologii organizmu (człowiek odmawia przyjmowania pokarmów, czuje ogólne osłabienie). Po fazie depresji następuje stan podwyższonej aktywności organizmu. Osoba chora odczuwa euforię, ma dobre samopoczucie i czuje chęć do życia lub wręcz przeciwnie – odczuwa dyskomfort i niepokój, jest drażliwa i pełna obaw. Niepokojącym objawem występującym na tym etapie choroby może być także ogromna ilość energii (pomimo braku snu), problem ze skupieniem myśli, poczucie wyjątkowej wartości. W tej fazie choroby ludzie często przestają zażywać leki, myśląc, że zaburzenia ustępują. Skutkuje to przejściem do kolejnych stanów choroby, najczęściej manii lub depresji.
Sposoby leczenia
Proponowaną metodą walki z chorobą jest połączenie odpowiedniej psychoterapii z kuracją farmakologiczną. Uczestnictwo osoby chorej wraz z bliskimi w spotkaniach edukacyjnych
na temat przyczyn, objawów i sposobów leczenia zaburzeń oraz metoda systemowa są propozycjami terapii grupowej, mającymi na celu odbudowanie związków rodzinnych pacjenta. Alternatywnymi propozycjami dla chorego są spotkania w ramach terapeutycznych grup wsparcia lub indywidualne wizyty u psychoterapeuty - mówi doc. Joanna Meder, ekspert programu „Odnaleźć siebie”.
Leczenie farmakologiczne jest uzależnione od stopnia nasilenia objawów. To lekarz decyduje o wyborze odpowiedniej farmakoterapii, która ma na celu zapobieganie nawrotom choroby, stabilizację stanu psychicznego pacjenta i zakończenie choroby. Należy podkreślić, że kuracja jest długotrwała, jednakże regularne zażywanie leków i stosowanie się do zaleceń lekarza pozwala często obniżyć natężenie objawów.
Zapobieganie nawrotom choroby
Zarówno pacjent jak i jego rodzina mają ogromny wpływ na przebieg choroby. Zgłębiając wiedzę na temat zaburzeń i rozpoznawania objawów poprzedzających ich nawrót, zażywając przepisane leki, unikając stosowania używek, pacjent ma szansę obniżyć prawdopodobieństwo ponownego zachorowania. Bliscy powinni zachęcać chorego do regularnego przyjmowania lekarstw, mogą także uczestniczyć w grupach samopomocy dla chorych i poprzez pogłębianie swojej wiedzy, zauważać zwiastuny jej nawrotu.
Skutki nieleczonej choroby dwubiegunowej
Zgłoszenie się do lekarza specjalisty i szybkie zdiagnozowanie choroby pozwala zniwelować ilość zagrożeń wynikających z braku poddania się odpowiedniej terapii. Są nimi przede wszystkim samobójstwa, nadużywanie alkoholu, narkotyków, problemy rodzinne oraz zawodowe, uniemożliwiające chorym dotychczasowe funkcjonowanie, a także cykliczne nawroty choroby.
źródło: www.odnalezcsiebie.com.pl
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
