Historia badań nad bulimią
Bulimia nervosa (grec. boulimia – wielki głód, byczy głód) to kolejna, po anoreksji, jednostka chorobowa z grupy specyficznych zaburzeń odżywiania się. Przez wiele stuleci określano ją terminami „byczy apetyt”, „wilczy głód” i ujmowano jako jeden z objawów takich chorób, jak: nerwica, histeria, depresja, a nawet narkomania. W 1979 roku angielski lekarz G. Russell sporządził naukowy opis schorzenia, uznał go za jeden z typów jadłowstrętu psychicznego, a także wprowadził do literatury przedmiotu termin bulimia nervosa. W latach 80. XX wieku w klasyfikacjach opracowanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne bulimia została uznana za odrębną jednostkę chorobową z grupy zaburzeń odżywiania się.
Przeczytaj: Jak rozpoznać i leczyć bulimię?
Definicja bulimii
W literaturze psychologicznej i medycznej bulimia jest najczęściej określana jako schorzenie o podłożu psychicznym, którego istotą jest świadome objadanie się połączone z poczuciem utraty kontroli nad ilością przyjmowanego pokarmu, prowokowanie wymiotów, zażywanie środków przeczyszczających i/lub moczopędnych. Zachowaniom tym najczęściej towarzyszy poczucie winy, wstydu oraz wstrętu do samej siebie. Osoby chorujące na bulimię oceniają swoją wartość na podstawie wagi i wyglądu.
Przeczytaj: Odchudzanie w liceum - porada dietetyka
Kto choruje?
Choroba ta dotyka ok. 1–3% młodych dziewcząt i kobiet między 15. a 24. rokiem życia. Większość z nich, przed wystąpieniem objawów bulimicznych, głodziła się i/lub stosowała różnorodne diety odchudzające. Tak jak w przypadku anoreksji, chłopcy stanowią niewielki odsetek populacji osób chorujących.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
