Jakie są wskazania do wykonania próby wysiłkowej?
Badanie to wykonuje się głównie w celu diagnostyki choroby wieńcowej i zaburzeń rytmu serca, oraz po przebytym zawale mięśnia sercowego. Prawdopodobieństwo wystąpienia choroby wieńcowej oceniane jest na podstawie płci, wieku oraz bólów odczuwanych przez pacjenta. Do charakterystycznych objawów należy ból zamostkowy występujący podczas wysiłku fizycznego lub w odpowiedzi na stres. Ustępuje on po 10 minutach od zakończenia obciążenia lub po przyjęciu nitrogliceryny. Badanie służy także do oceny skuteczności terapii oraz kwalifikacji do koronarografii (angiografii tętnic wieńcowych).
Jakie są przeciwwskazania do wykonania próby wysiłkowej?
Nie należy wykonywać testu wysiłkowego w czasie do trzech dni po zawale, w niestabilnej chorobie wieńcowej, przy zatorowości płucnej lub obwodowej, nadciśnieniu płucnym, niebezpiecznych zaburzeniach rytmu serca, zwężeniu lewego ujścia tętniczego, zapaleniu mięśnia sercowego, kardiomiopatii przerostowe,j ani przy ciśnieniu tętniczym przekraczającym 200/110 mmHg.
Co się dzieje z moim sercem podczas badania?
Podczas próby wysiłkowej dochodzi do stopniowego zwiększania zapotrzebowania serca na tlen. W pewnym momencie do mięśnia sercowego dostarczana jest mniejsza ilość tlenu niż wymagana. W efekcie pojawia się zespół objawów klinicznych ostrego niedotlenienia serca. Widoczne są również zmiany w zapisie EKG. Narastające komorowe zaburzenia rytmu występujące podczas potęgowanego wysiłku świadczą o dużym prawdopodobieństwie choroby wieńcowej i są czynnikiem ryzyka nagłej śmierci sercowej. Obniżenie ciśnienia skurczowego bądź zbyt mały jego wzrost podczas wysiłku także świadczy o nieprawidłowej kurczliwości lewej komory w wyniku zaawansowanej choroby niedokrwiennej serca.
Jak może być przeprowadzone badanie?
Test wysiłkowy przeprowadzany jest na bieżni ruchomej lub na cykloergometrze rowerowym. Najczęściej używanym programem obciążenia na bieżni ruchomej jest tzw. protokół Bruce’a. Polega on na stopniowym zwiększaniu intensywności wysiłku po osiągnięciu przez pacjenta stanu równowagi czynnościowej. Jego ustalenie trwa zwykle od 3 do 7 minut w przypadku serii pojedynczych wysiłków. Natomiast podczas ciągłej aktywności jest osiągany w krótszym czasie – ok. 3 min. Reakcje organizmu należy rejestrować również przez pewien czas po zakończeniu wysiłku, bowiem u niektórych pacjentów dopiero wtedy pojawiają się charakterystyczne objawy w postaci zaburzenia rytmu serca.
Autor: Joanna Kacperczyk
Przeczytaj: Co to jest badanie EKG metodą Holtera?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
