Wady narządów płciowych

Powstają wskutek zaburzeń genetycznych albo też w wyniku ekspozycji na czynnik teratogenny (np. promieniowanie rentgenowskie) w trakcie rozwoju zarodkowego.
/ 08.06.2009 08:34
Powstają wskutek zaburzeń genetycznych albo też w wyniku ekspozycji na czynnik teratogenny (np. promieniowanie rentgenowskie) w trakcie rozwoju zarodkowego.

Głównym ich skutkiem mogą być zaburzenia rozrodu.
Wielu badaczy uważa, że wady te (poza całkowitą niedrożnością) nie mają wpływu na zdolność do zapłodnienia, ale często uniemożliwiają donoszenie ciąży oraz komplikują przebieg porodu.

Wady narządów płciowych

Najczęstszym miejscem występowania wad jest pochwa. Ich częstość szacunkowo wynosi 1 na 4-20 tysięcy noworodków płci żeńskiej. Wady te można podzielić na:
  • brak pochwy,
  • przegrody pochwy:
  1. podłużne,
  2. ukośne,
  3. poprzeczne.
Wady szyjki macicy i samej macicy również występują często i chociaż nie znamy prawidłowej częstości ich występowania, stwierdzane są u około 12% pacjentek z poronieniami nawykowymi.
Wady macicy mogą zwiększać częstość samoistnych poronień i późniejszych powikłań (tj. np. przedwczesne oddzielenie łożyska, nieprawidłowe położenia płodu, przedwczesne pęknięcie błon płodowych, poród przedwczesny).
Amerykańskie Towarzystwo Płodności (ASRM) sporządziło klasyfikację zaburzeń anatomii macicy dzieląc je na 7 następujących grup:
  • hihoplazja/agenezja
  1. pochwy
  2. szyjki macicy
  3. dna macicy
  4. jajowodów
  5. postać złożona
  • macica jednorożna
  • macica podwójna
  • macica dwurożna
  • macica przegrodzona
  • macica siodełkowata
  • zmiany polekowe (DES)
Wady sromu zaliczane są do rzadkich wad narządów płciowych. Dzielą się na:
  • brak sromu,
  • podwójny srom,
  • wady wrodzone błony dziewiczej
  1. częściowa niedrożność,
  2. całkowita niedrożność.
Większość wad narządów płciowych jest rozpoznawana na podstawie badania ginekologicznego i badań dodatkowych tj. USG, histeroskopia, laparoskopia, histerosalpingografia, MRI.
Dokładne rozpoznanie ma kluczowe znaczenie dla oceny potrzeby i możliwości leczenia, jak również rokowania co do płodności.

Należy zwrócić uwagę na psychologiczny aspekt wad narządów płciowych. Kobiety początkowo są zszokowane, szok ten może się przeobrazić w depresję, objawiającą się m.in. poczuciem mniejszej wartości, kwestionowaniem własnej kobiecości, wątpieniem w możliwość stworzenia związku. Dla całkowitego powodzenia terapii duże znaczenie ma pomoc profesjonalnie przygotowanych psychologów.

Bibliografia:
1.Komorowska A., Walczak L. M.(red.): Ginekologia wieku rozwojowego. Wybrane zagadnienia. Wyd. PZWL, Warszawa 2000, 99-110.
2. Bręborowicz G. H.: Położnictwo i ginekologia. T.2. Wyd. PZWL, Warszawa 2007, 593-600.
3. Mishell D. R., Jr., Brenner P. F.: Endokrynologia ginekologiczna. Wyd. Alfa-medica press, Bielsko-Biała 1996, 173-183.
4. Słomko Z. (red.): Ginekologia. T.1., Wyd. PZWL, Warszawa 2008, 111-129.
5. Blanc B. J-L, Boubli L.; wyd. polskie pod red. Ujca M.: Ginekologia. Wyd. Ossolineum, Wrocław 1995, 362-379.
6. Baron J., Baron J.: Zarys endokrynologii ginekologicznej i położniczej. Wyd. PZWL, Warszawa 1996.


Aleksandra Polak

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Redakcja poleca

REKLAMA