Dużym ułatwieniem jest posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności, które wiąże się z różnymi przywilejami. Takie orzeczenia wydają powiatowe zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności, w których skład wchodzą lekarze, doradcy zawodowi, psychologowie. Dzieci do 16. roku życia otrzymują orzeczenie o niepełnosprawności bez określania jej stopnia, natomiast dorośli otrzymują orzeczenie z określeniem stopnia niepełnosprawności. Osoba, która potrzebuje na co dzień pomocy innych, nie jest skreślona na rynku pracy, może zostać zatrudniona nie tylko w warunkach pracy chronionej, ale także u zwykłego pracodawcy, o ile ten dostosuje stanowisko do jej potrzeb.
Do otrzymania orzeczenia potrzebne są: zaświadczenie od lekarza prowadzącego (wystawione na specjalnym druku), dokumentacja medyczna z wynikami badań i karty leczenia szpitalnego. Kolejny etap to stawienie się przed komisją. Termin posiedzenia jest uzależniony od danego przypadku. Komisja, wydając orzeczenie, bierze pod uwagę głównie stan zdrowia danej osoby, jak również wykonywany przez nią zawód, jej wykształcenie i możliwość poprawy sprawności. Ubiegający się o orzeczenie ma prawo odwołać się pisemnie do wojewódzkiego zespołu ds. orzekania o niepełnosprawności w ciągu 14 dni od momentu wydania orzeczenia.
Na podstawie orzeczenia, zawierającego stosowne informacje można się ubiegać o otrzymanie karty parkingowej, która umożliwia parkowanie na tzw. kopertach, jak również o zwolnienie z obowiązku stosowania się do niektórych znaków drogowych.
Osobom niepełnosprawnym i przewlekle chorym przysługuje zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł. Obejmuje on dzieci, osoby które skończyły 75 lat oraz osoby niepełnosprawne powyżej 16. roku życia o stopniu niepełnosprawności znacznym lub umiarkowanym, ale w tym przypadku tylko jeżeli niepełnosprawność pojawiła się przed 21. rokiem życia.
Rzecznik praw obywatelskich, Irena Lipowicz, wystąpiła do resortu pracy w sprawie zmiany przepisów dyskryminujących część osób niepełnosprawnych. Niektóre ośrodki pomocy społecznej, chcąc pójść na rękę niepełnosprawnym, wypłacały zasiłek bez sprawdzenia, kiedy doznały one uszczerbku na zdrowiu. Ich decyzje były kwestionowane przez wojewódzkie sądy administracyjne. Właśnie dlatego konieczna jest zmiana przepisów.
Zasiłek pielęgnacyjny nie jest tym samym co dodatek pielęgnacyjny wypłacany przez ZUS, który wynosi 195,67 zł. Dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobom uprawnionym do emerytury lub renty, osobom całkowicie niezdolnym do samodzielnej egzystencji oraz tym, które skończyły 75 lat. Nie można otrzymywać jednocześnie dodatku i zasiłku pielęgnacyjnego.
Formą pomocy może być również dodatek mieszkaniowy, uzależniony od kryterium dochodowego, który można uzyskać w ośrodkach pomocy społecznej. Ośrodki pomocy społecznej zajmują się także przyznawaniem:
- zasiłku stałego (osobom niezdolnym do pracy z powodu wieku lub niepełnosprawności; wysokość zasiłku zależy od dochodu, który nie może być niższy niż 30 zł i wyższy niż 447 zł),
- zasiłku okresowego (czasowy, przyznawany przez wgląd na bezrobocie, chorobę lub niepełnosprawność),
- zasiłku celowego (przyznawany na zakup leku, opału, butów na zimę, drobne naprawy w domu; w przypadku klęski żywiołowej może on zostać przyznany osobom o wyższych dochodach).
Kolejną formą pomocy jest dofinansowanie z Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych do tzw. likwidacji barier architektonicznych w mieszkaniu, czyli dopasowanie mieszkania (jeżeli jest wynajmowane, to za zgodą właściciela) do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Można też starać się o dofinansowanie do likwidacji barier technicznych, aby wybudować rampę dla wózków oraz do likwidacji barier w komunikowaniu się, by kupić syntezator mowy lub białą laskę dla osób niewidomych. O taką pomoc można się starać raz na trzy lata za pośrednictwem centrum pomocy rodzinie, gdy posiadamy orzeczenie o niepełnosprawności lub orzeczenie lekarza orzecznika ZUS (wydane po 1997 r. np. KRUS nie są uwzględniane).
Formą wsparcia może być również zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze do zakupu np. kuli, wózka inwalidzkiego, protezy, obuwia ortopedycznego, kortezy, aparatu słuchowego. W zależności od tego jaki to sprzęt, potrzebne jest zalecenie wystawione przez lekarza i potwierdzone przez wojewódzki oddział NFZ – w przypadku kuli musi być to zalecenie od chirurga, ortopedy, neurologa, lekarza rehabilitacji medycznej, reumatologa, lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.
Specjalistyczny sprzęt można kupić tylko w sklepie, który ma podpisaną umowę z NFZ, który refunduje zakup tylko do kwoty ustalonego przez resort zdrowia limitu. NFZ finansuje również zakup pieluchomajtek, pieluch anatomicznych oraz zestawów do pomp insulinowych. Osoba niepełnosprawna, której nie stać na wymagany przez NFZ wkład własny, a posiada dofinansowanie z NFZ, może starać się o wsparcie ze środków PFRON. Raz w roku osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności mogą ubiegać się o wyjazd na turnus rehabilitacyjny dofinansowany przez PFRON. Podstawą ubiegania się o turnus jest skierowanie wystawione przez lekarza, jak również spełnienia wyznaczonych kryteriów dochodowych. Największa kwota dofinansowania (bo aż 27%) przysługuje osobom o znacznym stopniu niepełnosprawności, dzieciom do 16. roku życia z orzeczeniem o niepełnosprawności, jak również osobom niepełnosprawnym w wieku od 16 do 24 lat, uczącym się i niepracującym.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 26.06.2012/jm
Polecamy też: serwis Prawa pacjenta
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
