Konsekwencje migotania przedsionków są różnorodne – od zmniejszenia tolerancji wysiłku, do wzrostu śmiertelności z powodu chorób układu krążenia. Najczęstszym powikłaniem migotania przedsionków jest jednak niewydolność serca. Szczególnie niebezpieczne zaś jest powstawanie w przedsionkach serca zakrzepów krwi, ponieważ grożą one wtórnymi zatorami w naczyniach mózgu, płucach, nerkach czy przewodzie pokarmowym.
Jakie mogą być powikłania migotania przedsionków?
Powikłania zakrzepowo-zatorowe powstają na skutek nieprawidłowego kurczenia się przedsionków serca. Dochodzi wtedy do zaburzeń w przepływie krwi, co grozi powstawaniem zakrzepów, które umiejscawiają się najczęściej w części nazywanej uszkiem lewego przedsionka. Nierzadko mogą one ulegać przemieszczeniu i dostawać się poza serce, do krwioobiegu, gdzie stają się źródłem zatorów, głównie w naczyniach mózgu.
Sprawdź: Udar mózgu - jak udzielić pomocy?
Dlatego też najczęstszym powikłaniem migotania przedsionków staje się udar niedokrwienny mózgu. Należy pamiętać jednak, że w ciągu pierwszych 48 godzin wystąpienia migotania przedsionków ryzyko udaru jest niewielkie, jednakże rośnie z każdą minutą trwania napadu. W świetle powyższych faktów łatwo sobie uświadomić, jak ważne jest zastosowanie natychmiastowego leczenia po zdiagnozowaniu migotania przedsionków.
Komu zagraża udar?
Wzrost ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu w przebiegu migotania przedsionków zależy również od innych czynników. Wśród najważniejszych należy wymienić:
- wiek chorego (większe ryzyko u osób starszych),
- posiadanie sztucznej zastawki serca,
- przebyty wcześniej udar niedokrwienny mózgu lub epizod przemijającego ataku niedokrwiennego (TIA),
- obecność skrzepliny w lewym przedsionku,
- nadciśnienie tętnicze,
- cukrzycę,
- nadczynność tarczycy,
- chorobę niedokrwienną serca.
Polecamy: Zdrowy styl życia zapobiega chorobom serca
U pacjentów, którzy należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych, staje się bardzo ważna profilaktyka. Jeżeli ryzyko udaru mózgu jest bardzo duże, stosuje się przewlekłe doustny lek przeciwkrzepliwy (acenokumarol, warfaryna), w takiej dawce, aby badany wskaźnik INR znajdował się w przedziale 2-3. Jeżeli ryzyko jest jedynie nieco podwyższone, wskaźnik ten może wynosić 1,6-2,5. U pacjentów bez zwiększonego ryzyka zastosowanie znajduje głównie kwas acetylosalicylowy (aspiryna, polopiryna) w dawce 75-300mg/dobę.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
