Pacjent, który boryka się z problemem nietrzymania moczu powinni przede wszystkim zdać szczegółową relację ze swoich dolegliwości. Często lekarz posiada specjalnie stworzoną w tym celu ankietę z podstawowymi objawami. Wypełnienie takiego formularza pozwoli potwierdzić diagnozę, a także sprecyzować rodzaj choroby i nasilenie objawów co pozwoli dobrać właściwy sposób leczenia.
Nieodzowne jest także przeprowadzenie u kobiet badania ginekologicznego. Pozwoli ono ocenić statykę narządów miednicy małej a także stan narządów płciowych, co może mieć decydujący wpływ na rozpoznanie przyczyny nietrzymania moczu. U kobiet po menopauzie bardzo często dochodzi do osłabienia siły mięśni i więzadeł odpowiedzialnych za utrzymanie narządów rodnych na właściwym miejscu, co może być przyczyną nadmiernej ruchomości cewki moczowej oraz opadania ściany pochwy. Patologie te mogą być przyczyną powstania nietrzymania moczu.
Czytaj też: Jakie są objawy nietrzymania moczu?
Kiedy lekarz rozpozna u pacjenta nietrzymanie moczu zaleci mu założenie tzw. dzienniczka mikcji. Chory ma za zadanie zapisywać ile mniej więcej oddaje moczu w ciągu doby, ile razy chodzi do łazienki w ciągu dnia i czy musi także wstawać w nocy oraz mniej więcej jaką objętość moczu oddaje jednorazowo. Pozwoli to lekarzowi zorientować się jak bardzo nasilone są objawy.
- U pacjentek z nietrzymaniem moczu stosowane są ponadto tzw. testy podpaskowe. Polegają one na tym że kobieta umieszcza sobie w bieliźnie specjalną wkładkę, a po mniej więcej godzinie ocenia się jaka ilość moczu bezwiednie wypłynęła podczas trwania testu. Czasami test taki prowadzi się przez 12 godzin. Badanie to umożliwia obiektywną ocenę stopnia nietrzymania moczu, a także jest dobrym sposobem do oceny skuteczności zastosowanego leczenia.
- Inną metodą przydatna do rozpozna nietrzymania moczu a także prognozowania skuteczności leczenia operacyjnego jest próba Bonneya. Lekarz prosi pacjentkę, aby mając pełen pęcherz moczowy zakasłała. Następnie lekarz wprowadza palce do pochwy i unosi jej przednią ścianę. Jeżeli w czasie tej procedury połączonej z próbą kaszlową mocz nie wypływa, jest duża szansa na powodzenie leczenia operacyjnego.
- Pomocny może być tzw. test patyczkowy, który pozwala wykryć nadmierną ruchomość cewki moczowej a także szyi pęcherza. Patyczek wkłada się do cewki moczowej, a następnie zaleca się pacjentce wykonać prace mięśniami brzucha przy zamkniętych ustach, tak jak przy siedzeniu na toalecie. Jeśli patyczek przesunie się więcej niż o 30 stopni, świadczy to o nadmiernej ruchomości cewki.
Specjalistyczne badania
Istnieje także szereg badań specjalistycznych pozwalających dokładnie określić stopień i rodzaj nietrzymania moczu – są to tzw. badania urodynamiczne. Są uznawane za najdokładniejsze w ocenie czynności dolnego odcinka dróg moczowych. Ich głównym założeniem jest ocena ciśnienia w cewce i pęcherzu moczowym a także sprawdzenie siły skurczu skurczu mięśni biorących udział w oddawaniu moczu. Takie badania nie są konieczne u każdej pacjentki z nietrzymaniem moczu. Zaleca się ich wykonanie przy niepowodzeniu leczenia zachowawczego a także przed planowanym leczeniem operacyjnym.
Polecamy: Dlaczego warto diagnozować impotencję w starszym wieku?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
