Czy to jest niebezpieczne?
Niestety odpowiedź brzmi – tak. Priapizmu nie można lekceważyć, czego wielu mężczyzn nie wie, bądź nie rozumie. Niejednokrotnie schorzenie to jest początkowo uznawane za powód do dumy. Sytuacja staje się mniej wesoła, gdy do obrzmienia członka dochodzi ból, który nie ustępuje. Nie wspominam już o niewygodzie zaistniałej sytuacji. Przykre są również konsekwencje priapizmu oraz jego leczenia.
Czynniki ryzyka
Wyodrębniono kilka czynników ryzyka, do których zaliczamy:
* choroby neurologiczne, głównie rdzenia kręgowego (w tym urazy),
* zaburzenia hematologiczne – białaczka, hemoglobinopatia,
* nowotwory zlokalizowane w miednicy mniejszej,
* lekarstwa, takie jak hydralazyna, prazosyna, heparyna, trazodon, klozapina.
Sprawdź: Co oznacza bolesne oddawanie moczu?
Priapizm występuje również jako powikłanie miejscowego leczenia zaburzeń erekcji (dojamiste wstrzyknięcia papaweryny). Ciągotka występuje średnio u około 5-10 na 1000 mężczyzn.
U lekarza
Do lekarza, a nawet szpitala, pacjent powinien zgłosić się jak najszybciej wówczas, gdy zauważy że erekcja trwa znacznie dłużej niż zazwyczaj. Poza wyżej wymienionymi objawami (ból, obrzęk, zasinienie członka), należy wykluczyć uraz okolicy krocza, ponieważ powstające po takich wypadkach krwiaki mogą wyglądać podobnie.
Istnieją różne rodzaje priapizmu, również takie, które nie bolą bądź nawracają. W takich przypadkach rokowanie jest nieco lepsze, mimo że pacjenci zgłaszają się stosunkowo późno lub wcale. Najczęstsza i najgorzej rokująca jest postać niedokrwienna, zwana inaczej priapizmem z niskim przepływem krwi.
Polecamy: Penis - sytuacje awaryjne
Podstawowe badania, jakie powinien wykonać pacjent, to morfologia krwi z rozmazem oraz gazometria krwi zaaspirowanej z nakłutych ciał jamistych. Jest to pomocne w diagnostyce różnicowej typów priapizmu. Za postacią z małym przepływem przemawiają następujące parametry: pO2 < 30 mmHg, pCO2 > 60 mmHg, pH <7,25.
Leczenie
Postępowanie nieinwazyjne, o ile nie jest na nie za późno, może obejmować ochładzanie (zimny prysznic, okłady z lodu) lub ewentualnie nasilenie aktywności fizycznej, np. bieganie po schodach. Należy również podać leki przeciwbólowe.
Kolejnym etapem postępowania jest nakłucie i aspiracja krwi z ciał jamistych, płukanie ich roztworem soli fizjologicznej bądź lekami: heparynami, lekami alfa-adrenergicznymi (efedryna, fenylefryna, adrenalina), bądź błękitem metylenowym.
Jeżeli zaproponowane metody leczenia nie spowodują zwiotczenia członka w ciągu 1-2 godzin, to kolejnym krokiem w leczeniu powinna być operacja. Polega ona na wytwarzaniu przetok, które odprowadzają nagromadzoną krew.
Przykrą konsekwencją zabiegów leczniczych są częste zaburzenia wzwodu. Ich częstość jest jednak tym mniejsza, im wcześniej pacjent zgłosi się do szpitala.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
