Kto jest narażony na złamanie szyjki kości udowej?
Najbardziej narażone na tego typu uraz są kobiety po menopauzie i mężczyźni po 65 roku życia. Czasami naprawdę banalne wypadki mogą doprowadzić do złamania, np. potknięcie się i przewrócenie na chodniku czy śliskiej posadce lub podczas domowych porządków. Jeśli uraz ten wystąpił u osoby młodszej zazwyczaj jest wynikiem wypadku komunikacyjnego.
Czynniki wpływające na złamania
Ważnym czynnikiem mogącym doprowadzić do złamania jest osteoporoza, najczęściej pomenopauzalna. Inne czynniki to: przewlekłe leczenie kortykosterydami, nowotwory kości, długotrwałe unieruchomienie, wrodzone choroby kości, zaburzenia gospodarki wapniowej.
Leczenia złamania szyjki kości udowej
Jednym ze sposobów leczenia było kiedyś unieruchamianie przy pomocy gipsu lub wyciągu (na 6-8tyg.). Teraz jednak odchodzi się od tego sposobu leczenia, ze względu na występowanie licznych, groźnych następstw. Długotrwałe pozostawanie w łóżku przyczyniało się m.in. do: powikłań płucnych (zapalenie płuc), zakrzepicy, powstawania odleżyn, zesztywnienia stawów oraz upośledzenia motoryki jelit.
Podstawowym sposobem leczenia złamania szyjki kości udowej jest aktualnie leczenie chirurgiczne. Może to być wstawienie endoprotezy stawu biodrowego lub operacyjne zespolenie odłamów kości. Po operacji wskazane jest jak najszybsze uruchomienie pacjenta i podjęcie odpowiedniej rehabilitacji, aby uniknąć groźnych powikłań związanych z brakiem ruchu. Niestety często leczenie i późniejsza rehabilitacja są trudne, ze względu na ogólny zły stan zdrowia pacjentów i ich wiek. Powoduje to, że mimo podejmowanych starań ok. 20% osób umiera w ciągu roku od złamania.
Zobacz też: Rehabilitacja ruchowa osoby starszej
Jak przebiega rehabilitacja?
Rehabilitacja ma na celu nie tylko zapobieganie groźnym powikłaniom, ale również nauczenie chorego samodzielnego i bezpiecznego przemieszczania się. Obejmuje ona ćwiczenia oddechowe, pionizację, a następnie naukę chodu przy użyciu sprzętu pomocniczego (balkonik, kule). Nauka chodzenia zawsze odbywa się pod okiem doświadczonego terapeuty. Bardzo istotna jest dobra współpraca między chorym a rehabilitantem. Kule lub balkonik mają nie tylko za zadanie asekurować pacjenta, ale pozwalają także na odciążenie uszkodzonej kończyny. Ważne są też ćwiczenia ogólnorozwojowe, które pomagają poprawić kondycję.
Ćwiczenia uszkodzonej kończyny zaczyna się możliwie jak najszybciej. Początkowo są to ćwiczenia czynne stopy jak również napinanie mięśni uda. Później wprowadza się ruchy zginania i prostowania w stawie biodrowym. Dopiero w następnym okresie, zalecane są ruchy rotacyjne w stawie.
W rehabilitacji główną rolę odgrywa kinezyterapia – ćwiczenie ruchów (czynnych i biernych), a także ćwiczenia izometryczne. Zabiegi fizykoterapeutyczne mogą być zalecane według indywidualnych wskazań. Należy jednak pamiętać, że nie wszystkie będą wskazane w przypadku zespolenia kości metolowym materiałem. Przeciwwskazana jest wtedy elektroterapia (np. elektrostymulacja czy jonoforeza).
Polecamy: Wszystko co powinieneś wiedzieć o zaopatrzeniu ortopedycznym
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
