Kilka faktów
Choroba nie wiąże się ze zmianami organicznymi ani biochemicznymi, nie może być zatem wykryta w badaniach dodatkowych (endoskopia, morfologia krwi z rozmazem, biochemia, itp.). Główne objawy to przede wszystkim ból brzucha i zaburzenia rytmu wypróżnień. Wyróżniamy postaci: z przeważającą biegunką, zaparciem bądź mieszaną. Bolesność dotyczy podbrzusza, często z lewej strony. Ból może być kurczowy, znacznie nasilony, towarzyszy temu naglące parcie na stolec. Dolegliwości są najbardziej nasilone w godzinach porannych, po posiłkach oraz w związku ze stresem emocjonalnym. Mijają zaś po wypróżnieniu. Całkowita dobowa ilość stolca nie jest zwiększona, charakterystyczne są jednak częstsze wizyty w toalecie, a wypróżnienie ma nieco „luźniejszą” formę.
Kryteria rozpoznania
Ich źródłem jest wywiad z pacjentem. Wg tzw. kryteriów rzymskich zespół jelita drażliwego rozpoznamy gdy:
- objawy trwają od co najmniej 3 miesięcy;
- ból/dyskomfort w jamie brzusznej pojawia się co najmniej 3 dni w miesiącu;
- dolegliwości rozpoczynają się od zmiany rytmu wypróżnień bądź wyglądu stolca, zaś wypróżnienie przynosi ulgę.
Badania dodatkowe nie są potrzebne. Jeżeli lekarz uzna za stosowne może je wykonać celem wykluczenia innych schorzeń.
Polecamy: Zespół jelita drażliwego - choroba nerwów
Czerwone flagi
To objawy alarmujące, których zaobserwowanie skłania do wdrożenia diagnostyki w kierunku innych chorób. Oto one:
- utrzymująca się dłużej niż kilka dni gorączka lub stan podgorączkowy;
- obecność krwi lub ropy w stolcu;
- spadek masy ciała;
- niedokrwistość.
Także wywiad rodzinny w kierunku nowotworów bądź przewlekłych chorób zapalnych układu pokarmowego nakazuje wzmożenie czujności i wykonanie badania kału na krew utajoną i/lub kolonoskopii.
Jak sobie z tym radzić?
To jest w zasadzie największy problem. Zawsze należy zacząć od rozmowy z lekarzem i zapewnienia, że choroba nie jest groźna, a u podstawy leczenia leży zmiana diety. Zależnie od postaci powinno się zwiększyć bądź ograniczyć ilość błonnika w diecie oraz unikać nadmiernej ilości kawy i alkoholu. Pewnym rozwiązaniem jest stosowanie loperamidu (maksymalnie 12 mg na dobę), jednak nie przez długi czas. Nasilony ból można leczyć spazmolitykami, np. bromkiem oksyfenonium. Nieraz skuteczna okazuje się konsultacja psychologiczna lub psychiatryczna.
Czytaj też: Domowe sposoby na biegunkę
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
