Migotanie przedsionków występuje w kilku postaciach. Napadowe migotanie przedsionków ustępuje samoistnie, najczęściej w ciągu 24 godzin. Jeżeli napad nie ustąpi w ciągu 7 dni, migotanie przedsionków nazywane jest przetrwałym. Może ono być pierwszym objawem arytmii, bądź konsekwencją epizodów napadowego migotania przedsionków. Jeżeli napad migotania przedsionków nie ustępuje nawet po zastosowaniu kardiowersji lub nawraca w ciągu 24 godzin od zastosowanego leczenia, nazywane jest utrwalonym.
Jak leczyć przewlekłe migotania przedsionków?
Przewlekłe leczenie migotania przedsionków ma na celu spełnienie trzech zadań:
- kontrolę częstości rytmu komór, aby nie przekraczał 115 na minutę,
- zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym,
- przywrócenie prawidłowego rytmu przedsionków, tak zwanego rytmu zatokowego.
Sprawdź: Kiedy mamy do czynienia z migotaniem przedsionków?
Przewlekłe leczenie napadowego migotania przedsionków wydaje się bardzo proste. Polega na wyeliminowaniu czynników sprzyjających występowaniu arytmii – między innymi alkoholu, kofeiny, nikotyny. Jeżeli dodatkowo znajdziemy ewentualną przyczynę arytmii, należy jak najszybciej rozpocząć leczenie choroby podstawowej. Przykładowo można udrożnić zwężone naczynia wieńcowe, wyrównać zaburzenia hormonalne oraz jonowe. Po opanowaniu pierwszego w życiu napadu, nie należy wdrażać leczenie antyarytmicznego.
Przewlekłe migotanie przedsionków
W przypadku przewlekłego migotania przedsionków przywrócenie rytmu zatokowego osiąga się najczęściej za pomocą kardiowersji elektrycznej (krótkotrwałe wyładowanie elektryczne, które poprzez depolaryzację mięśnia sercowego, powoduje powrót prawidłowego rytmu serca) bądź farmakologicznie używając leków antyarytmicznych (sotalol, amiodaron, propafenon). Ewentualnie można pozostawić przewlekłe migotanie przedsionków jako utrwalone oraz jedynie kontrolować częstotliwość rytmu komór ( 60-80 na minutę w spoczynku, 90-115 na minutę podczas wysiłku) oraz zastosować leczenie przeciwkrzepliwe.
Sprawdź: Co to jest badanie EKG metodą Holtera?
Najbardziej skutecznymi lekami pod względem kontrolowania rytmu komór są leki beta-adrenolityczne oraz antagoniści kanałów wapniowych (werapamil, diltiazem). W szczególnych sytuacjach zastosowanie znajdują również digoksyna oraz amiodaron. Ponadto, bardzo ważna jest ocena tej kontroli, do czego przydają się badania dodatkowe – próba wysiłkowa, EKG Holter oraz test marszowy. Istotne jest, aby pacjent nie prezentował objawów klinicznych w sytuacjach stresowych lub takich, które wymagają od niego zwiększonego wysiłku fizycznego.
Obie strategie (przywrócenie prawidłowego rytmu zatokowego oraz kontrola częstotliwości rytmu komór) osiągają podobną skuteczność, także wybór należy do pacjenta oraz jego lekarza.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
