Jak dochodzi do zakażenia wirusem HCV
Częstość występowania zakażenia HCV w pacjentów z HIV ściśle wiąże się z odsetkiem zakażeń nabywanych w wyniku stosowania dożylnych środków odurzających. W Europie najwyższy w krajach, gdzie dominuje ta droga transmisji HIV (Białoruś, Ukraina) koinfekcja HIV/HCV występuje u ponad 70% chorych. Tam, gdzie zakażenia HIV szerzą się głównie drogą kontaktów seksualnych (np. w Austrii, czy w Niemczech), HCV występuje zaledwie u ok. 10% osób zakażonych HIV. W Polsce, obecność przeciwciał anty-HCV stwierdza się u 61,2% pacjentów zakażonych HIV.
Marskość wątroby
Progresja choroby wątroby, prowadząca do marskości u chorych zakażonych HCV z koinfekcją HIV następuje ponad 3 razy szybciej niż u chorych bez zakażenia HIV. Marskość wątroby rozwija się u 40% pacjentów ze współtowarzyszącym zakażeniem HIV/HCV i tylko u 10% zakażonych samym HCV. Uznaje się, że koinfekcja HIV i nadużywanie alkoholu i środków odurzających to najważniejsze czynniki powodujące przyspieszenie progresji zakażenia HCV do marskości.
Innymi czynnikami, które mogą mieć wpływ na szybszy postęp choroby, są: hepatotoksyczne działania wielu stosowanych leków, przyspieszone powielanie wirusów zapalenia wątroby w wyniku postępującego osłabienia odporności organizmu, a także zaburzenia metaboliczne towarzyszące stosowaniu terapii HAART.
Zobacz też: Jak wygląda życie codzienne osób zakażonych HIV?
Jak zapobiec uszkodzeniu wątroby?
Wobec udowodnionej, istotnie szybszej progresji włóknienia wątroby, leczenie przyczynowe zakażenia HCV u chorych z koinfekcją HIV jest bardzo istotne. Ponieważ skuteczna terapia antyretrowirusowa stwarza zakażonym HIV możliwość wieloletniego przeżycia bez ryzyka rozwoju AIDS, jak najbardziej celowe jest zapobieganie rozwojowi marskości wątroby przez skuteczne leczenie przewlekłego WZW typu C u pacjentów zakażonych HIV. Pacjenci z koinfekcją HIV/HCV mogą być skutecznie leczeni pegylowanym interferonem i rybawiryną.
Kiedy nie udaje się wygrać z chorobą…
Niestety, współistniejące zakażenie w fazie wymagającej jednoczesnego prowadzenia terapii antyretrowirusowej, może utrudniać stosowanie leczenia zakażenia HCV. Problemy pojawiają się często już na etapie kwalifikacji do leczenia, która powinna być wyjątkowo staranna. Należy bowiem uwzględnić nie tylko stan immunologiczny i dotychczasowy przebieg leczenia antyretrowirusowego, ale także stan psychiczny chorego, jego motywację do leczenia, okres abstynencji narkotykowej, status socjalny i inne czynniki. Pacjenci zakażeni HIV/HCV wymagają w czasie trwania leczenia szczególnie uważnego monitorowania. Wizyty kontrolne, szczególnie w pierwszym okresie terapii, powinny odbywać się co 2 tygodnie.
Niezwykle ważne jest również optymalne ustalenie czasu leczenia w grupie chorych z koinfekcją HIV/HCV. Jest ono szczególnie istotne ze względu na słabszą motywację, interakcje z lekami antyretrowirusowymi, poważne zaburzenia nastroju i inne działania niepożądane. Ze względu na znaczny odsetek nawrotów po zaprzestaniu leczenia, dla pacjentów z koinfekcją HIV/HCV zaleca się 48-tygodniową terapię niezależnie od genotypu HCV.
Zobacz też: Jeden kontakt, wiele chorób – HIV i towarzyszące zakażenia wirusowe
Źródło: Expert PR, Elżbieta Brzozowska, konsultacja merytoryczna tekstu – prof. Alicja Wiercińska – Drapało, Klinika Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych, WUM
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
