Czy każdy rak prostaty musi być leczony?
Ku zaskoczeniu wielu, odpowiedź brzmi: NIE. U znacznej liczby chorych wybieraną na początku strategią leczenia jest baczna obserwacja choroby. Polega ona na regularnych wizytach u urologa, oznaczaniu stężenia PSA oraz badaniu USG.
Choć wśród specjalistów brakuje zgody, co do tego, jak długo można obserwować chorego (zależy to od lekarza prowadzącego), jest to polecana metoda postępowania. Dlaczego? Przytoczmy kilka danych statystycznych. U 30% mężczyzn po 40 roku życia rozpoznawany jest rak prostaty. Spośród nich mniej niż 20% będzie odczuwać jakiekolwiek objawy, zaś rak stanie się przyczyną zgonów tylko 3% z nich. Nie ma zatem sensu narażać niemal 1/3 populacji mężczyzn po 40 roku życia na leczenie, gdyż same jego powikłania pogarszają jakość życia w stopniu większym niż sama choroba.
Zobacz także: Leczenie prostaty - farmakologia czy chirurgia?
Jak przebiega leczenie chirurgiczne?
Techniki leczenia chirurgicznego są cały czas doskonalone. Prostatektomia radykalna może być wykonana nie tylko drogą chirurgii otwartej, ale w wielu przypadkach także laparoskopowo. Ma to na celu skrócenie czasu i kosztów hospitalizacji oraz ograniczenie powikłań (głównie nietrzymania moczu i zaburzeń wzwodu).
Leczenie chirurgiczne jest możliwe tylko wtedy, gdy guz jest ograniczony do samej prostaty.
Jeżeli nie chirurgia to...?
Radioterapia jest bardzo dobrą alternatywą, o porównywalnej skuteczności. Wybiera się ją, gdy pacjent odmawia leczenia chirurgicznego, bądź obawia się jego powikłań (zaburzenia wzwodu). Jest tym skuteczniejsza im mniej zaawansowany jest nowotwór.
Zazwyczaj leczy się nią nowotwory ograniczone do samej prostaty, choć pojawiają się doniesienia dotyczące korzystnego wpływu kombinacji radioterapii i hormonoterapii w przypadku nowotworów naciekających poza torebkę prostaty.
Powikłania dotyczyć mogą stanu zapalnego śluzówki odbytnicy oraz zaburzeń oddawania moczu.
Dla kogo hormony?
Nie ukrywajmy, że hormonoterapia jest formą leczenia paliatywnego, które w zasadzie nie powoduje przedłużenia życia. Wszystkie dostępne metody mają zmniejszyć syntezę androgenów w jądrach. Są to ekwiwalenty stosowanej nieraz kastracji chirurgicznej (usunięcia jąder).
Używane bywają:
-analogi LH-RH (goserelina, buserelina)
-antyandrogeny (flutamid, octan medroksyprogesteronu)
-estrogeny (dietylosilbestrol)
Zazwyczaj dobrze tolerowane, mogą być jednak przyczyną utraty libido, impotencji, osteoporozy, atrofii mięśni i zmiany sylwetki ciała, ginekomastii, depresji.
Polecamy: Jak leczyć raka prostaty?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
