Objawy
W początkowej fazie podobne są do przeziębienia (gorączka, bóle stawowe, mięśniowe, ogólne złe samopoczucie). Dodatkowo mogą wystąpić: bóle głowy, nudności, biegunka, wymioty, sztywność karku, drgawki świadczące często o zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych.
Charakterystycznym objawem w postępującym zakażeniu jest wysypka wybroczynowa –plamki na skórze całego ciała w postaci drobnych czerwonych punkcików zlewających się w późniejszym okresie w duże plamy, które nie bledną pod naciskiem. Wysypka może być jednym z ostatnich objawów.
U dzieci poniżej 2 roku życia objawy mogą być mniej widoczne, a dominują takie jak:
• brak apetytu,
• biegunka, wymioty,
• spowolnienie, rozdrażnienie, rozpaczliwy płacz, senność lub drażliwość,
• odchylenie głowy do tyłu,
• pulsujące ciemiączko u niemowląt,
• wybroczyny na skórze.
Choroba rozwija się bardzo szybko.
Co ją wywołuje
Choroba wywoływana jest przez bakterie zwane meningokokami, które mogą spowodować zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Mogą również wywołać posocznicę (sepsę) czyli uogólnioną odpowiedź organizmu na zakażenie, określane wspólnie mianem inwazyjnej choroby meningokokowej.
U około 20-40% zdrowych ludzi (nosicieli) meningokoki występują w jamie nosowo-gardłowej, nie powodując żadnych dolegliwości ani objawów.
Kto najczęściej choruje
Dzieci do 4 roku życia, młodzież. Jednak pamiętać należy, że zachorować może każdy, bez względu na wiek. Najbardziej narażone są osoby mające bliskie, bezpośrednie kontakty z chorymi lub nosicielami.
Po bezpośrednim kontakcie z osobą chorą na inwazyjną chorobę meningokokową należy natychmiast zgłosić się do lekarza, który może zalecić przyjęcie profilaktycznie antybiotyku, co znacznie zmniejsza ryzyko zachorowania.
Zakażeniu sprzyja
• używanie przez kilka osób wspólnych naczyń, sztućców, picie z jednej butelki,
• długotrwałe przebywanie w zatłoczonych pomieszczeniach (np. na koncertach),
• palenie tytoniu,
• przebywanie przez dłuższy czas wielu osób w małych, zamkniętych pomieszczeniach (koszary, akademiki, internaty, obozy, kolonie, kluby, puby),
• osłabienie wcześniejszymi infekcjami, wysiłkiem fizycznym, stresem, itp.
• zażywanie tego samego środka psychoaktywnego, np. wspólne palenie jednego papierosa. Meningokoki nie przeżywają długo poza organizmem człowieka. Giną bardzo szybko pod wpływem powszechnie używanych do mycia detergentów (mydło, płyn do mycia naczyń, itp.).
Zapobieganie
• Uodpornianie poprzez szczepienie – należy jednak pamiętać, iż szczepionka zabezpiecza tylko przed zakażeniem meningokokami grupy C i nie zabezpiecza przed zakażeniem grupą B. Szczepionkę można podawać już dzieciom od 2 miesiąca życia. Powyżej 12 miesiąca życia podaje się 1 dawkę szczepionki. O szczepieniu decyduje lekarz rodzinny.
• Zachowanie higieny osobistej – bardzo duże znaczenie mają prawidłowe zachowania związane z higieną osobistą.
• Unikanie wymienionych wyżej zachowań sprzyjających zakażeniu.
Źródło: Główny Inspektorat Sanitarny
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
