Na czym polega leczenie zaburzeń nastroju?

Smutek /fot. Fotolia
Najważniejszym elementem leczenia zaburzeń nastroju jest ocena zagrożenia próbą samobójczą oraz podjęcie decyzji o miejscu leczenia – ambulatoryjnego lub szpitalnego. Leczenie zaburzeń nastroju powinno składać się zarówno z farmakoterapii, jak i psychoterapii.
/ 27.08.2012 20:12
Smutek /fot. Fotolia

Epizod depresyjny

Wybór leku przeciwdepresyjnego zależy od głębokości zaburzeń, nasilenia lęku, niepokoju lub zahamowania psychoruchowego, stopnia ryzyka samobójstwa. Leczenie rozpoczyna się najczęściej od trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Jeżeli są nieskuteczne, podaje się tzw. leki drugiej generacji.

Leczenie elektrowstrząsowe stosuje się u chorych, u których terapia farmakologiczna jest nieskuteczna lub występują przeciwwskazania do jej stosowania.

U pacjentów depresyjnych jako podstawowe leczenie stosuje się techniki krótkoterminowej psychoterapii poznawczej, a także psychoterapię behawioralną, opierającą się na teorii uczenia (warunkowanie klasyczne i instrumentalne). Ta ostatnia metoda ukierunkowana jest na określone niepożądane zachowanie.

Psychoanaliza pozwala na zrozumienie nieświadomych konfliktów i motywacji, które mogą wywoływać i pogłębiać depresję. W psychoterapii grupowej pacjenci uzyskują korzyści ze wsparcia, ujawnienia emocji i pozytywnego wzmocnienia ze strony grupy oraz z interakcji z innymi ludźmi.

Sprawdź: Czy osoby z depresją nie lubią swojego ciała?

Epizod maniakalny

Psychoterapia nie jest wskazana w przypadku ciężkiego epizodu maniakalnego. W takiej sytuacji najważniejsze jest bezpieczeństwo pacjenta, dlatego podstawą są środki farmakologiczne. W późniejszym okresie można stosować techniki terapii poznawczej, behawioralnej (pomaga w ustaleniu granic impulsywnego zachowania poprzez stosowanie kar i nagród), terapię psychoanalityczną, wspierającą, grupową i rodzinną.

Rokowanie w depresji

Wśród chorych na depresję aż 15% popełnia samobójstwo w trakcie jednego z epizodów depresyjnych. Nieleczony epizod depresyjny trwa średnio 10 miesięcy. U co najmniej 75% chorych w ciągu 6 miesięcy po pierwszym epizodzie następuje kolejny epizod zaburzenia. Średnia liczba epizodów depresyjnych w ciągu całego życia wynosi 5. U 50% pacjentów następuje całkowita remisja, u 30% – częściowa remisja, a u 20% choroba przebiega przewlekle.

Dystymia, czyli przedłużony obniżony nastrój niekwalifikowany jako depresja, ma przewlekły przebieg. Często pojawia się u osób poddanych działaniu przewlekłego stresu. Zachorowanie następuje najczęściej między 20. a 35. rokiem życia. U około 20-30% pacjentów z zaburzeniami dystymicznymi rozwija się depresja.

Rokowanie w manii

Nieleczony epizod maniakalny trwa 3-6 miesięcy. Nawroty są bardzo częste, średnio około dziesięciu w ciągu życia. U około 80-90% pacjentów z epizodem maniakalnym wystąpi epizod depresyjny.

Dowiedz się więcej: Czym jest epizod maniakalny?

Rokowanie w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych

Częstość epizodów, obraz kliniczny remisji i nawrotów cechuje duża zmienność. W miarę trwania choroby remisje ulegają skróceniu. W wieku średnim nawroty depresji stają się częstsze i dłuższe. Rokowanie jest umiarkowane: 15% chorych uzyskuje całkowitą remisję, 50-60% – częściową remisję, a u 1/3 przebieg jest przewlekły z zaburzeniem funkcjonowania społecznego.

Źródło: Wydawnictwo Continuo, „Podstawy psychologii. Podręcznik dla studentów medycyny i kierunków medycznych”; pod red. M. Talarowskiej, Antoniego Florkowskiego, Piotra Gałeckiego; rozdział 10, Wybrane zaburzenia psychiczne.

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Redakcja poleca

REKLAMA