Czym jest AIDS?
AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome czyli Zespół Nabytego Upośledzenia Odporności) wywołany jest przez wirus HIV, należący do rodziny retrowirusów a więc zawierających genom RNA. Po wniknięciu do organizmu człowieka łączy się z limfocytami T (helper), niszczy je doprowadzając tym samym do obniżania się poziomu odporności.
Jak się zakażamy?
Głównymi drogami zakażenia wirusem są kontakty seksualne, choć każdy kontakt z płynami ustrojowymi (wydzielina z pochwy, ślina) zakażonego, korzystanie z nie sterylnych igieł, transfuzje także wiążą się z takim ryzykiem. Istnieje także możliwość przeniesienia zakażenia na dziecko podczas porodu lub karmienia. Jeżeli matka ma wirusa HIV, prawdopodobieństwo występowania go u dziecka to nawet 30%. Codzienny kontakt z osobą chorą nie stanowi zagrożenia dla otoczenia.
Przebieg zakażenia można podzielić na kilka etapów. Po około 3-6 tygodniach od zakażenia (Etap inkubacji) u 40%-60% osób pojawiają się pierwsze niecharakterystyczne objawy, przypominające przebiegiem grypę: gorączka, potliwość, pobolewania mięśni. W tym okresie może także wystąpić wysypka i powiększenie węzłów chłonnych. Objawy te ustępują po kilku dniach/tygodniach i wówczas następuję wielomiesięczny a nawet wieloletni okres utajenia wirusa. Po tym czasie pojawiają się objawy kliniczne z reguły również mało charakterystyczne: potliwość, powiększenie węzłów chłonnych, oraz dłuższy i cięższy przebieg typowych zakażeń. Pełnoobjawowe AIDS rozwija się kilka lub kilkanaście lat po trwaniu tej fazy. Wówczas to zdarzają się częste zapalenia płuc, grzybicze zmiany w jamie ustnej i na śluzówkach, nowotwory, demencja, zaburzenia równowagi, zaniki i osłabienie mięśni.
Przebieg choroby
W miarę postępu choroby spada liczba białych krwinek. W pierwszym okresie z wartości 750-1000/mm3 (norma u zdrowej osoby) wartość ta spada nawet o połowę. Jest to jednak liczba, która nie doprowadza do rozwoju zakażeń oportunistycznych (czyli zakażenia wywołane przez drobnoustroje normalnie nie powodujące u zdrowej osoby dolegliwości). Dopiero po spadku do około 200 mm3 powoduję dramatyczny przełom, mający zazwyczaj miejsce w trakcie już pełnoobjawowego obrazu choroby. Zarówno liczba limfocytów T (oraz ich stosunek do limfocytów B), jak i związana z tym liczba kopii wirusa, są jedną z metod wykrycia, kontroli zakażenia, a następnie przebiegu terapii.
Jakie badania?
Do postawienia rozpoznania, niezbędne jest wykonanie testów ELISA oraz Westernblot.
Leczenie
Wczesne wprowadzenie leczenia ma na celu zmniejszenie tempa rozwoju choroby. W terapii stosuję się leki blokujące różne fazy cyklu wirusa, co powoduje przynajmniej, częściową rekonstrukcję układu odpornościowego.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
