Anorexia Nervosa zwana potocznie anoreksją to zespół zaburzeń odżywiania, nierzadko prowadzący do śmierci. Jest jedną z chorób cywilizacyjnych naszego wieku,
choć jej początki sięgają setek lat wstecz. Mimo że w mediach problem osób chorych na anoreksję był dość mocno poruszany, ludzie nie zdają sobie faktu, iż ta choroba ciała i duszy jest tak mocno zakorzeniona w polskim środowisku.Motylki
Od kilku miesięcy obserwowałam internetową podkulturę „motylków”, bo tak mówią na siebie dziewczęta dotknięte anoreksją. Tworzą one swoistą internetowa grupę wsparcia, udzielają informacji jak zostać anorektyczką, wspierają się w trakcie grupowego głodzenia i dzielą się ze sobą swoimi doświadczeniami w dziedzinie ukrywania anoreksji przed rodziną i znajomymi. Blogi motylków przepełnione są smutkiem, niezrozumieniem i brakiem wiary w siebie. Dziewczęta te żyją we własnym, stworzonym przez siebie idealnym świecie. Bo właśnie do perfekcji dążą, perfekcji nie tylko w kwestii wyglądu, ale ogólnie pojętego bycia perfekcyjną.
Skąd nazwa motylki? Od motyla ano, którego nazwa tworzy trzy pierwsze litery ubóstwianej przez dziewczęta anoreksji. Anoreksji, która postrzegana jest przez chorych jako przyjaciółka.
Jedna z dziewcząt na blogu poświęconym anoreksji pisze: ”Nieważne jak mam na imię na tym blogu, ważne jest ile ważę? Wierzę w perfekcję, wierzę w ane. Dojrzałam do niej chyba już i chcę dążyć do idealnego ciała”.
Hurra - schudłam
Takie deklaracje pojawiają się praktycznie na wszystkich blogach „motylków”. Jest to tym bardziej przerażające, iż dziewczęta usilnie starają się sprostać postawionym sobie celom. Świętują każdy dzień głodówki, dzieląc się swoją radością z czytelnikami. Natomiast każdy normalnie zjedzony obiad staje się dla nich porażką.
Żyją w ciągłym strachu o własną wagę. Kontrola własnego ciała stała się dla nich wyznacznikiem kontroli nad własnym życiem. Anoreksja dla wielu dziewcząt bywa ucieczką, ucieczką przed problemami w szkole, w domu rodzinnym. Staje się ostoją. Dzięki niej próbują poczuć się dowartościowane i spełnione. Dzięki niej zaczynają pozornie wierzyć w siebie.
Choć zdają sobie sprawę z faktu, iż ich działania mogą doprowadzić do utraty zdrowia, a nawet życia, są w stanie poświęcić to, w zamian za chwilowe poczucie bycia ideałem. Na stronach "motylków" nie da się nie zauważyć galerii zdjęć znanych z show biznesu anorektyczek, które to dla młodych dziewcząt stają się wzorem do naśladowania. Ciała znanych aktorek i modelek na zdjęciach porażają chudością. Nienaturalnie wystające kości są dla tych młodych dziewcząt celem do którego dążą, wierząc, że to pozwoli im osiągnąć pełnię szczęścia.
Piętnastoletnia blogowiczka prezentuje na swojej stronie dekalog anorektyczek:
- Jeśli nie jesteś szczupła, to znaczy, że nie jesteś atrakcyjna.
- Bycie szczupłą jest ważniejsze od bycia zdrową.
- Będziesz się głodziła i robiła wszystko co w Twojej mocy, aby wyglądać coraz szczuplej.
- Nie będziesz jadła nadprogramowo bez poczucia winy.
- Nie będziesz jadła niczego nadprogramowo bez ukarania siebie za to.
- Będziesz liczyła każdą kalorię i ograniczała ich ilość.
- Najważniejsze jest to, co mówi waga.
- To proste: chudnięcie jest dobre, a przybieranie na wadze – złe.
- Nigdy nie jesteś „zbyt” szczupla.
- Bycie szczupłą i niejedzenie są dowodami prawdziwej siły woli.
- Waga jest wskaźnikiem moich codziennych sukcesów i porażek.
- Wierzę w perfekcję i chcę ją osiągnąć.
- Droga do szczęścia jest stawaniem się kimś lepszym niż wczoraj.
Droga tych młodych kobiet jest bardzo podobna, zaczyna się od diety, a kończy tragedią. Niekiedy d
ziewczyny zaczynają zdawać sobie sprawę z faktu, iż to, co się z nimi dzieje, nie daje im szczęścia, wtedy na blogach pojawiają się wpisy podobne do tego, który Magda zamieściła na swojej stronie w lipcu: ”Co ja ze sobą robie, nie chcę tak żyć... Żałuję momentu w którym trafiłam na bloga anorektyczki…Żałuję dnia, w którym po raz pierwszy wsadziłam palce do ust...”.Śmierć
Niestety momentów tych jest niewiele, a gdy się pojawiają, oznaczają przeważnie, że choroba zagościła na dobre w świecie dziewczyny. Wśród blogów propagujących anoreksję natrafiłam na blog, który w pierwotnej postaci należał do zmarłej anorektyczki. Stronę Mai Agnieszki, bo tak miała na imię zmarła, przejęła jej przyjaciółka mając nadzieję, że pomoże to innym w zrozumieniu, że anoreksja jest niebezpieczną chorobą. Na stronie wielokrotnie pojawiały się informacje o kolejnych blogowiczkach, które walczą o życie. Blogowiczkach, które z normalnych dziewcząt pod wpływem stron propagujących pro-ana, stały się 34-kilogramowymi dziewczynami, walczącymi o powrót do życia. A jest to droga niezwykle długa i kręta i wielu wypadkach skazana na porażkę.
Motylki mówią o anoreksji jako o stylu życia, o dążeniu do perfekcji, panowaniu nad sobą i swoim ciałem. Pro-ana to dla nich styl życia, który zobligowuje do bycia chudym. Na naszych oczach rozgrywa się dramat. Życie tych jeszcze dzieci jest zagrożone. Jednakże im, jak często podkreślają, na życiu nie zależy. Jako znak rozpoznawczy noszą czerwone bransoletki. Kochają swoją chorobę jak i jej nienawidzą. Jedno jest pewne – nie potrafią już bez niej żyć.
Blogów propagujących anoreksję jest coraz więcej, nietrudno do nich dotrzeć. Dziewczęta pod ich wpływem zaczynają postrzegać siebie i swoje ciało w sposób zaburzony, a chorobę, jaką jest anoreksja, jako jedyne wybawienie.
Joanna Pietrzyk
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
