Kryteria rozpoznania
W klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego przedstawionej w DSM-IV wyróżniono następujące kryteria rozpoznawania bulimii:
a) powtarzające się „sesje objadania się”, polegające na przyjęciu w ciągu krótkiego czasu (np. 2 godzin) ilości pokarmu, która dla większości osób jest niemożliwa do spożycia w takim czasie i w takich okolicznościach;
b) stosowanie patologicznych zachowań kompensacyjnych służących zapobieganiu przyrostowi masy ciała, takich jak: prowokowanie wymiotów, zażywanie środków przeczyszczających i/lub moczopędnych, uprawianie intensywnych ćwiczeń fizycznych;
c) częstotliwość występowania „sesji objadania się” oraz stosowania patologicznych zachowań kompensacyjnych wynosi dwa razy w tygodniu przez co najmniej trzy miesiące;
d) ocena własnej wartości na podstawie masy ciała i wyglądu;
e) zaburzenie to nie występuje równolegle z przebiegiem anorexia nervosa.
Przeczytaj: Jak działa psychoterapia w leczeniu zaburzeń odżywiania?
Powtarzające się sesje „objadania się”
W czasie ataku bulimicznego znaczna część dziewcząt zjada duże ilości pożywienia w szybkim tempie i w ciągu krótkiego czasu (ok. 2–4 godzin). Dziewczęta najchętniej spożywają produkty wysokokaloryczne, bogate w tłuszcze i węglowodany. Wartość kaloryczna posiłku spożytego w ciągu jednego napadu żarłoczności wynosi najczęściej od 3500 do 10 000 kcal.
Zachowania kompensacyjne
Dziewczęta chorujące na bulimię bardzo obawiają się przytyć. Silny lęk przed nadwagą, zwłaszcza po ataku bulimicznym, skłania je np. do prowokowania wymiotów, zażywania środków przeczyszczających i/lub moczopędnych, stosowania lewatyw.
Coraz częściej i częściej
Według M. Jablow określenie częstotliwości występowania „sesji objadania się” oraz stosowania patologicznych zachowań kompensacyjnych (dwa razy w tygodniu przez co najmniej trzy miesiące) jest ważnym kryterium diagnostycznym bulimii, gdyż „obżeranie się nie świadczy jeszcze o bulimii”. Zdaniem tej autorki
[...] wśród modelek, tancerzy, sportowców przypadki wywoływania wymiotów w celu zbicia wagi nie są niczym niezwykłym. U tych ludzi jest ryzyko rozwinięcia się bulimii, ale sam ten obyczaj nie jest jeszcze kryterium diagnostycznym.
Jak oceniam siebie?
Dziewczyna cierpiąca na bulimia nervosa nadmiernie koncentruje się na kształcie własnej sylwetki. Nie lubi swojego ciała. Dość często mierzy się i waży. Przyrost masy ciała powoduje u niej stan obniżonego nastroju, rozdrażnienie i poczucie niskiej wartości.
Przeczytaj: Odchudzanie w liceum - porada dietetyka
Anorexia nervosa to nie bulimia
B. Józefik zauważa, że
[...] w obowiązujących obecnie klasyfikacjach diagnostycznych anoreksja i bulimia psychiczna wyszczególnione są jako odrębne jednostki [...], jednak doświadczenie kliniczne wskazuje, że anoreksja i bulimia psychiczna nie należą do zjawisk rozłącznych.
W związku z tym w diagnozowaniu bulimii psychicznej trzeba najpierw wykluczyć występowanie jadłowstrętu psychicznego o typie żarłoczno-wydalającym.
Typy bulimii
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne w DSM-IV wyróżnia dwa typy bulimii:
a) „przeczyszczający” – charakteryzuje się tym, że w przebiegu choroby dziewczyna regularnie prowokuje wymioty lub zażywa środki przeczyszczające i/lub moczopędne;
b) „nieprzeczyszczający” – polega na ograniczaniu przez osoby chore ilości przyjmowanego pokarmu, uprawianiu intensywnych ćwiczeń fizycznych, ale bez regularnego wywoływania wymiotów i stosowania środków przeczyszczających i/lub moczopędnych.
Trzeba zaznaczyć, że zarówno wymioty, jak i epizody „objadania się” mogą występować także w przebiegu innych chorób, np. chorób zakaźnych, układu pokarmowego, nerwowego, schorzeń metabolicznych. W związku z tym w procesie diagnozowania bulimii trzeba wykluczyć występowanie takich zaburzeń, jak: anorexia nervosa, depresja, nerwice, wymioty nawykowe.
Fragment pochodzi z książki „Pedagogiczna diagnoza i profilaktyka zaburzeń odżywiania się u młodzieży szkolnej”, autor Marta Kowalczyk, Kraków 2008. Publikacja za zgodą wydawcy. Bibliografia dostępna w redakcji.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
