Bulimia występuje nawet do sześciu razy częściej niż anoreksja. Dane takie podało Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Według naukowców choroba ta dotyka najczęściej osoby, które nie mogą zaakceptować swojego wyglądu i którym wydaje się, że ważą za dużo. Bulimicy za wszelką cenę chcą poprawić swoje samopoczucie, dlatego robią wszystko, żeby schudnąć. Stosują diety, zażywają środki przeczyszczające, dużo ćwiczą, a nawet prowokują wymioty. Po wymiotach niekiedy odczuwają tak dużą ulgę, że starają się je wywołać ponownie, przejadając się. Takie zachowanie może okazać się niebezpieczne dla zdrowia.
Większość bulimików to kobiety. Dla nich dni mogą być dobre albo złe. Dobre są wówczas, gdy nie mają napadów obżarstwa, złe, gdy nie mogą opanować spożywania pokarmu. Chorzy zdają sobie sprawę z tego, że niekiedy tracą kontrolę nad ilością zjadanego pokarmu. Większość z nich zauważa również, że napady głodu pojawiają się najczęściej wtedy, gdy się stresują, czują nudę lub niepokój.
Rodzaje bulimii
Wyróżniamy dwa rodzaje bulimii:
- przeczyszczający – po napadzie głodu chory wywołuje wymioty i zażywa środki przeczyszczające, żeby jak najszybciej „czyścić” swoje ciało;
- nieprzeczyszczający – zamiast przyjmowania środków farmakologicznych bulimik stosuje ścisłą dietę i dużo ćwiczy (bulimia sportowa).
Niekiedy występuje również bulimia, która łączy objawy obu z nich.
Czytaj też: Czym się różni bulimia od zespołu objadania napadowego?
Skutki bulimii
U chorych pojawia się wiele zmian zarówno fizycznych, ale i psychicznych. Są wśród nich m.in.:
- pęknięcie przepony lub przełyku (w niektórych przypadkach),
- odwodnienie,
- zaparcia,
- bóle głowy,
- zmęczenie,
- awitaminoza,
- bóle brzucha,
- rozciągnięcie żołądka,
- sucha skóra,
- zapalenie ślinianek, co objawia się opuchlizną twarzy,
- zaburzenia miesiączkowania,
- osłabienie serca,
- depresja,
- psychiczne uzależnienie od zażywanych leków,
- niechęć do samego siebie.
Polecamy: Anoreksja, bulimia - skąd się biorą?
Skąd się bierze bulimia
Przyczyny pojawienia się bulimii mogą być różne. Najczęstsze to:
- brak akceptacji przez rówieśników, zarówno w szkole, jak i na podwórku,
- poczucie samotności, opuszczania,
- nieakceptowanie siebie, własnego wyglądu i charakteru,
- uszkodzenia części mózgu odpowiedzialnej za poczucie sytości,
- zaniedbanie emocjonalne dziecka,
- zaburzenia mechanizmu samokontroli.
W 2003 r. naukowcy przeprowadzili badania, które wskazały, że na pojawienie się bulimii mają wpływ również czynniki genetyczne. Dokładnie z powstawaniem bulimii wiąże się miejsce 10p chromosomu. Na chorobę tę narażone są również osoby, które pochodzą z rodzin, gdzie pojawiały się zaburzenia depresyjne oraz otyłość.
Terapia
Szanse na wyleczenie bulimii są tym większe, im wcześniej chory rozpocznie terapię. Niestety wielu chorych długo zwleka z wizytą u lekarza i pojawia się na wizycie dopiero po kilku latach, kiedy bulimia jest już zaawansowana.
Bulimicy poddawani są najczęściej psychoterapii, która może trwać od kilku miesięcy do dwóch lat. Niekiedy chorym przepisuje się również leki antydepresyjne. Jak podają naukowcy, na stałe udaje się wyleczyć tylko ok. 25% osób. Mimo to, jeśli podejrzewasz, że jesteś chory, udaj się do najbliższej przychodni i umów się na wizytę do psychologa, terapeuty lub do lekarza rodzinnego.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
