Zgodnie z ICD-10 do rozpoznania bulimii konieczne jest stwierdzenie wszystkich wymienionych objawów:
- stałe zaabsorbowanie jedzeniem i niepowstrzymane pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia;
- nawracające epizody przejadania się, polegające na pochłanianiu olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach (co najmniej 2 razy tygodniowo w ciągu trzech miesięcy);
- przeciwdziałanie przybieraniu na wadze; pacjentka stosuje w tym celu co najmniej jedną z następujących metod: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, okresowe głodówki, przyjmowanie środków tłumiących łaknienie, stosowanie środków moczopędnych;
- chorobowa obawa przed otyłością.
Zaburzenie to dotyka zwykle młode kobiety między 16. a 18. rokiem życia. Bulimia często poprzedzona jest występowaniem anoreksji. Chłopcy chorują około 9 razy rzadziej niż dziewczęta, a wielu z nich ma problemy z orientacją seksualną.
Jak wygląda bulimia?
Osoby chore na bulimię charakteryzują napady „żarłoczności”: jedzą w określonym czasie (np. w ciągu 2. godzin) znacznie większej ilości jedzenia niż większość ludzi mogłaby zjeść w tym samym czasie i podobnych okolicznościach. Osoba z bulimią nie ma kontroli nad tym, co i ile je, nie może też zaprzestać jedzenia.
Napady jedzenia zdarzają się zwykle w tajemnicy, mogą być planowane lub nie. To, co jest charakterystyczne po napadowym jedzeniu, to silne wyrzuty sumienia. Podczas takiego epizodu dosłownie może zjeść ogromne ilości jedzenia łącząc przy tym wszystkie produkty. Osoby chorujące na bulimię często gromadzą jedzenie tak, aby ukryć je przed rodziną. Organizują też sobie czas, aby w bezpiecznych dla siebie warunkach prowokować wymioty. Wahania masy ich ciała są widoczne.
Pod wieloma względami bulimia jest podobna do anoreksji.
Polecamy: Encyklopedia zdrowia
Skutki bulimii
U osób chorych na bulimię zdarzają się najczęściej: osłabienie mięśni, napady padaczkowe, arytmia serca, schorzenia dziąseł i ubytków zębów, uszkodzenie nerek, niedobory witamin.
Przyczyny tego zaburzenia
Przyczyny bulimii są wieloznaczne. Najczęściej wymienia się następujące czynniki:
- społeczno – kulturowe;
- rodzinne (gdy rodziny są konfliktowe, charakteryzujące się brakiem bliższych więzi emocjonalnych i zaburzoną komunikacją wewnętrzną);
- biologiczne i indywidualne (związane z podatnością genetyczną i zaburzeniami w układach neuroprzekaźników).
Czytaj też: Lęk u nastolatka - jak mu pomóc?
Jak leczyć bulimię?
Znaczne zaburzenia metaboliczne wymagają terapii w warunkach szpitalnych. Leczeniem podstawowym jest psychoterapia, prowadzona zwłaszcza metodami poznawczo-behawioralnymi (zarówno indywidualna jak i rodzinna - z udziałem członków rodziny lub partnera życiowego). Pozytywne wyniki daje również farmakoterapia lekami przeciwdepresyjnymi.
Istnieją dość znaczne różnice w literaturze dotyczące procentu wyleczeń.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
