Niedawno u mojego taty (63 lata) stwierdzono chorobę Parkinsona; jej przebieg jak na razie jest dość łagodny. Myślę, że choruje na tę chorobę już od dłuższego czasu, bo podobne objawy występowały wcześniej. Boimy się z mamą, że z biegiem czasu jego stan może się pogorszyć. Chciałybyśmy się na to w jakiś sposób przygotować, wiedzieć, z czym będziemy mieć do czynienia, by jak najlepiej pomóc tacie. Póki co, chciałabym, się dowiedzieć, co jest przyczyną tego schorzenia? Czy tę chorobę można odziedziczyć po rodzicach?
Odpowiada Sławomir Wolniak, lekarz specjalista psychiatra, ordynator Kliniki Wolmed w Dubiu k. Bełchatowa
Na chorobę Parkinsona, będącą jedną z najczęstszych chorób układu nerwowego, cierpi około 80 tysięcy Polaków. Jej objawy pojawiają się zazwyczaj między 50. a 60. rokiem życia, ale są też przypadki zachorowań osób młodszych, które nie skończyły 40 lat. Objawy w bardzo wczesnym stadium choroby są tak rzadkie, że mogą być przeoczone przez najbliższych. Jednak w przeciągu kilku lat stopniowo narastają. Należą do nich:
- spowolnienie ruchów,
- drżenie rąk, w niektórych przypadkach także nóg,
- pochylenie sylwetki.
Taka niezgrabność w ruchach to zazwyczaj jedna z przyczyn, dla których pacjenci pojawiają się u lekarza. Martwi ich trudność z wykonaniem prostych czynności, takich jak wstanie z krzesła, niemożność zachowania równowagi. Niepokojące objawy, których pojawienie się do tej pory kładli na karb wieku, zaczynają nabierać innego znaczenia. W wielu przypadkach ich występowanie potwierdza zdiagnozowanie choroby Parkinsona. Ta choroba wiąże się również ze sztywnością mięśni, brakiem mimiki twarzy, cichą mową.
Jeśli chodzi o przyczyny choroby, to jej objawy wywołują zmiany zwyrodnieniowe komórek nerwowych w istocie czarnej (mózgowie). Mówiąc w skrócie, dochodzi do obumierania komórek wytwarzających dopaminę, odpowiedzialną za koordynację czynności ruchowych. Do charakterystycznych objawów choroby należy zachowanie przez pacjenta sprawności umysłowej, co sprawia, że jest on świadom postępów choroby i przez to bardziej cierpi (także psychicznie).
Stany depresyjne u osób z chorobą Parkinsona wcale nie należą do rzadkości – pacjenci zamykają się własnym świecie, nierzadko cierpią też na bezsenność.
Warto wiedzieć: Dieta w chorobie Parkinsona
Choroba Parkinsona jest nieuleczalna – istnieje natomiast wiele leków, które spowalniają jej przebieg. Do tej pory nie udało się określić, z jakiego powodu w organizmie człowieka pojawiają się czynniki, które powodują zmiany zwyrodnieniowe. Można jednak stwierdzić, że część z nich to czynniki genetyczne. Rozpoznanie choroby, ze względu na brak jednego definitywnego testu czy metody diagnostycznej, odbywa się na podstawie jej klinicznych objawów. Jednak ze względu na podobieństwo objawów, które mogą występować również przy innych chorobach, czasem może dojść do błędów diagnostycznych.
Poza regularnymi wizytami u lekarza specjalisty, który dobierze najbardziej odpowiednie leki dla pacjenta cierpiącego na chorobę Parkinsona, chory będzie wymagać opieki najbliższych. I na to powinna się pani przygotować. Chory nie tylko będzie miał problemy motoryczne, ale mogą się również pojawić: depresja, a w późniejszym stadium choroby – lęk napadowy, omamy, fobia społeczna. W przypadku wystąpienia objawów psychicznych istotna jest współpraca lekarza neurologa i psychiatry – ten ostatni będzie mógł wprowadzić leki psychotropowe.
U osób z chorobą Parkinsona zaleca się też rehabilitację ruchową. Dobroczynny wpływ mają zabiegi, takie jak fizykoterapia, masaże, gimnastyka i pływanie oraz terapia mowy. Ważne, by rodzina osoby chorej wiedziała, że w niektórych przypadkach, w zaawansowanym stadium choroby Parkinsona, mogą wystąpić objawy otępienne (zespół otępienny jest zespołem objawów wywołanych chorobą mózgu; ma postępujący przebieg i wpływa na zaburzenia myślenia, orientację, pamięć czy zdolność uczenia się).
Polecamy: Jak być dobrym opiekunem osoby z chorobą Parkinsona?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
