Liszajec zakaźny
Jest to zakażenie wywołane przez mieszaną florę gronkowcową i paciorkowcową. Schorzenie charakteryzuje się dużą zakaźnością, łatwo przenosi się wskutek kontaktów bezpośrednich oraz poprzez zakażone przedmioty.
W początkowej fazie zakażenia na skórze widoczne są zgrupowane drobne pęcherzyki z treścią surowiczą na podłożu rumieniowym. Pęcherzyki szybko pękają i przysychają, tworząc miodowożółte strupy, które są najbardziej charakterystyczne dla tej choroby.
Choroba trwa długo i często nawraca, ponieważ nieraz dochodzi do samozarażania.
Liszajec zakaźny rozwija się szczególnie często na skórze odkrytych części ciała, a zwłaszcza twarzy i szyi. W pobliżu ust mogą tworzyć się zajady. Choroba trwa od kilku do kilkunastu dni.
Zazwyczaj do opanowania choroby wystarcza leczenie miejscowe w postaci kremu z antybiotykiem. W mniej nasilonych przypadkach wystarczy stosowanie preparatów zawierających środki odkażające.
W bardzo ciężkich przypadkach stosuje się antybiotykoterapię doustną.
Niesztowice
Zakażenie to ma charakter mieszany. Jest wywołane jest przez gronkowce i paciorkowce hemolizujące. Ogólne wyniszczenie oraz stany niedożywienia stanowią dodatkowe czynniki sprzyjające rozwojowi choroby.
W obrazie klinicznym w pierwszej fazie choroby obserwuje się ropne lub krwawo-ropne pęcherze, które z czasem przekształcają się w wysztancowane owrzodzenia pokryte strupem. Najczęstszym umiejscowieniem są kończyny dolne – na każdej wysokości. Charakterystyczne towarzyszące objawy subiektywne to uczucie pieczenia oraz ból. Leczenie przebiega tak samo jak w liszajcu zakaźnym.
Ropne zapalenie mieszków włosowych
Schorzenie wywoływane jest głównie przez gronkowce. Rozwojowi infekcji sprzyja nosicielstwo gronkowca złocistego. Wykwitem pierwotnym jest pęcherzyk o dobrze napiętej pokrywie, z treścią ropną, zwykle otoczony obrąbkiem zaczerwienionej skóry, zlokalizowany w obrębie mieszka włosowego.
Choroba zazwyczaj wymaga jedynie leczenia miejscowego preparatami podobnymi do używanych w leczeniu liszajca zakaźnego.
Zobacz też: Otępienie jako objaw choroby dermatologicznej
Czyrak
Jest to zapalenie okołomieszkowe, zazwyczaj o etiologii gronkowcowej. Wydaje się, że dla rozwoju czyraka decydujący jest bezpośredni kontakt uprzednio uszkodzonej skóry z patogenną florą bakteryjną.
W wyniku zakażenia powstaje bolesny naciek w okolicy mieszka włosowego. Jest on wielkości kilku centymetrów i pokryty zaczerwienioną skórą. Po kilku dniach na szczycie nacieku tworzy się krosta, która często jest przebita włosem. Pod nagromadzoną ropą rozwija się martwica.
Po kilku dniach martwicze tkanki ulegają demarkacji w postaci czopa martwiczego, tworząc kraterowaty ubytek. Zmiana goi się zwykle z pozostawieniem blizny.
Powikłania zdarzają się rzadko i dotyczą głównie czyraków umiejscowionych na twarzy i wiążą się z przeniesieniem procesu ropnego do centralnego układu nerwowego. Ewolucja pojedynczej zmiany jest szybka i trwa kilkanaście dni.
Leczenie miejscowe polega na stosowaniu preparatów ichtiolowych, antybiotyków (z wyboru mupirocyna i kwas fusydowy) i ciepłych okładów. Izolacja chorych oraz natychmiastowe podjęcie leczenia zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji.
Świerzb
Czynnikiem sprawczym jest świerzbowiec ludzki (Sarcoptes hominis). Zakażenie szerzy się przeważnie przez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą. Najbardziej charakterystycznym objawem jest uporczywy i nasilający się w porze wieczorno-nocnej świąd skóry.
Na skórze stwierdza się linijne uwypuklenia naskórka, będące wynikiem drążonych przez samiczkę świerzbowca korytarzy w powierzchownych warstwach naskórka. W obrazie dominują jednak przeczosy powstałe w wyniku intensywnego drapania się oraz objawy wtórnego zakażenia bakteryjnego.
Typową lokalizacją jest brzuch, szczególnie okolica pępka, pośladki, okolice zgięciowe (nadgarstki, fałdy pachowe). Coraz rzadziej obserwuje się zmiany zlokalizowane w przestrzeniach międzypalcowych rąk, uważanych przed laty za najbardziej charakterystyczne umiejscowienie zmian w świerzbie.
W leczeniu bardzo istotne jest przestrzeganie zasady leczenia wszystkich osób z bliskiego otoczenia, mimo że część z nich może nie posiadać zmian skórnych. Konieczna jest również zmiana bielizny osobistej i pościelowej tuż po zakończeniu terapii. Najbardziej skutecznym lekiem jest 5% permetryna (nawet jednorazowa aplikacja).
Zobacz też: Kiedy może wystąpić otępienie poudarowe?
Źródło: Wydawnictwo Continuo, „Choroby otępienne. Teoria i praktyka” pod redakcją Jerzego Leszki. Rozdział „Aspekty dermatologiczne otępienia”.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
