Jakie są najczęstsze choroby zakaźne skóry u osób z otępieniem?

Skóra/fot. Fotolia
W chorobach otępiennych spotyka się wiele chorób skóry, które mogą być objawem samego otępienia lub mogą wynikać z zaniedbań higienicznych i powikłań leczenia. Najczęściej spotykane w otępieniach są: liszajec zakaźny, niesztowica, czyraki i świerzb.
/ 09.08.2012 10:04
Skóra/fot. Fotolia

Liszajec zakaźny

Jest to zakażenie wywołane przez mieszaną florę gronkowcową i paciorkowcową. Schorzenie charakteryzuje się dużą zakaźnością, łatwo przenosi się wskutek kontaktów bezpośrednich oraz poprzez zakażone przedmioty.

W początkowej fazie zakażenia na skórze widoczne są zgrupowane drobne pęcherzyki z treścią surowiczą na podłożu rumieniowym. Pęcherzyki szybko pękają i przysychają, tworząc miodowożółte strupy, które są najbardziej charakterystyczne dla tej choroby.

Choroba trwa długo i często nawraca, ponieważ nieraz dochodzi do samozarażania.

Liszajec zakaźny rozwija się szczególnie często na skórze odkrytych części ciała, a zwłaszcza twarzy i szyi. W pobliżu ust mogą tworzyć się zajady. Choroba trwa od kilku do kilkunastu dni.

Zazwyczaj do opanowania choroby wystarcza leczenie miejscowe w postaci kremu z antybiotykiem. W mniej nasilonych przypadkach wystarczy stosowanie preparatów zawierających środki odkażające.

W bardzo ciężkich przypadkach stosuje się antybiotykoterapię doustną.

Niesztowice

Zakażenie to ma charakter mieszany. Jest wywołane jest przez gronkowce i paciorkowce hemolizujące. Ogólne wyniszczenie oraz stany niedożywienia stanowią dodatkowe czynniki sprzyjające rozwojowi choroby.

W obrazie klinicznym w pierwszej fazie choroby obserwuje się ropne lub krwawo-ropne pęcherze, które z czasem przekształcają się w wysztancowane owrzodzenia pokryte strupem. Najczęstszym umiejscowieniem są kończyny dolne – na każdej wysokości. Charakterystyczne towarzyszące objawy subiektywne to uczucie pieczenia oraz ból. Leczenie przebiega tak samo jak w liszajcu zakaźnym.

Ropne zapalenie mieszków włosowych

Schorzenie wywoływane jest głównie przez gronkowce. Rozwojowi infekcji sprzyja nosicielstwo gronkowca złocistego. Wykwitem pierwotnym jest pęcherzyk o dobrze napiętej pokrywie, z treścią ropną, zwykle otoczony obrąbkiem zaczerwienionej skóry, zlokalizowany w obrębie mieszka włosowego.

Choroba zazwyczaj wymaga jedynie leczenia miejscowego preparatami podobnymi do używanych w leczeniu liszajca zakaźnego.

Zobacz też: Otępienie jako objaw choroby dermatologicznej

Czyrak

Jest to zapalenie okołomieszkowe, zazwyczaj o etiologii gronkowcowej. Wydaje się, że dla rozwoju czyraka decydujący jest bezpośredni kontakt uprzednio uszkodzonej skóry z patogenną florą bakteryjną.

W wyniku zakażenia powstaje bolesny naciek w okolicy mieszka włosowego. Jest on wielkości kilku centymetrów i pokryty zaczerwienioną skórą. Po kilku dniach na szczycie nacieku tworzy się krosta, która często jest przebita włosem. Pod nagromadzoną ropą rozwija się martwica.

Po kilku dniach martwicze tkanki ulegają demarkacji w postaci czopa martwiczego, tworząc kraterowaty ubytek. Zmiana goi się zwykle z pozostawieniem blizny.

Powikłania zdarzają się rzadko i dotyczą głównie czyraków umiejscowionych na twarzy i wiążą się z przeniesieniem procesu ropnego do centralnego układu nerwowego. Ewolucja pojedynczej zmiany jest szybka i trwa kilkanaście dni.

Leczenie miejscowe polega na stosowaniu preparatów ichtiolowych, antybiotyków (z wyboru mupirocyna i kwas fusydowy) i ciepłych okładów. Izolacja chorych oraz natychmiastowe podjęcie leczenia zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji.

Świerzb

Czynnikiem sprawczym jest świerzbowiec ludzki (Sarcoptes hominis). Zakażenie szerzy się przeważnie przez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą. Najbardziej charakterystycznym objawem jest uporczywy i nasilający się w porze wieczorno-nocnej świąd skóry.

Na skórze stwierdza się linijne uwypuklenia naskórka, będące wynikiem drążonych przez samiczkę świerzbowca korytarzy w powierzchownych warstwach naskórka. W obrazie dominują jednak przeczosy powstałe w wyniku intensywnego drapania się oraz objawy wtórnego zakażenia bakteryjnego.

Typową lokalizacją jest brzuch, szczególnie okolica pępka, pośladki, okolice zgięciowe (nadgarstki, fałdy pachowe). Coraz rzadziej obserwuje się zmiany zlokalizowane w przestrzeniach międzypalcowych rąk, uważanych przed laty za najbardziej charakterystyczne umiejscowienie zmian w świerzbie.

W leczeniu bardzo istotne jest przestrzeganie zasady leczenia wszystkich osób z bliskiego otoczenia, mimo że część z nich może nie posiadać zmian skórnych. Konieczna jest również zmiana bielizny osobistej i pościelowej tuż po zakończeniu terapii. Najbardziej skutecznym lekiem jest 5% permetryna (nawet jednorazowa aplikacja).

Zobacz też: Kiedy może wystąpić otępienie poudarowe?

Źródło: Wydawnictwo Continuo, „Choroby otępienne. Teoria i praktyka” pod redakcją Jerzego Leszki. Rozdział „Aspekty dermatologiczne otępienia”.

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Redakcja poleca

REKLAMA