Osteoporoza związana jest z większą częstością występowania złamań kości, zwłaszcza tzw. złamań niskoenergetycznych, czyli powstałych na skutek niewielkiego urazu, niegroźnego dla osoby zdrowej. Niektóre z nich mogą pozostać w ogóle niezauważone (np. kompresyjne złamania kręgów), inne zaś wiążą się z poważnymi komplikacjami i długotrwałym unieruchomieniem. Istnieje kilka typowych dla osteoporozy lokalizacji złamań, które przedstawiono poniżej.
Złamania kompresyjne kręgów
Jest to najczęstszy rodzaj złamań w osteoporozie. Średnio co czwarta kobieta powyżej 50., a co druga powyżej 85. roku życia ma co najmniej jedno takie złamanie. Znaczna ich większość, bo aż 70% pozostaje niezauważona, a jedynym objawem może być obniżenie wzrostu osoby chorej. Złamania kompresyjne kręgów powstają zazwyczaj podczas rutynowych codziennych czynności i zdarzeń, np. przy wstawaniu z łóżka, potknięciu się, czy nawet kichaniu. Złamaniu najczęściej ulegają dolne kręgi odcinka piersiowego kręgosłupa. Niekiedy złamaniu towarzyszy ostry ból, zlokalizowany na poziomie uszkodzenia, nasilający się przy pochylaniu tułowia. Podstawą rozpoznania złamania jest zdjęcie radiologiczne kręgosłupa. Konsekwencją złamań kręgów są przewlekłe bóle pleców, obniżenie wzrostu (średnio o 2 cm na każdy złamany kręg) oraz pogłębienie kifozy piersiowej (tzw. starczy garb).
Złamania bliższego odcinka (w tym szyjki) kości udowej
Złamania te stanowią najpoważniejszy problem osteoporozy z powodu związanej z nimi wysokiej śmiertelności i częstych innych powikłań. Powstają z reguły na skutek upadku. Ich zrastanie jest utrudnione a u części osób wręcz niemożliwe ze względu na słabe ukrwienie okolicy bliższego końca kości udowej (okolicy biodra). W takich przypadkach leczenie polega na wstawieniu endoprotezy stawu biodrowego. W złamaniach lepiej rokujących wystarcza operacyjne zespolenie odłamów. Po operacji dąży się do jak najszybszego uruchomienia pacjenta, aby zapobiec groźnym powikłaniom w postaci zakrzepicy, czy zapalenia płuc związanego z długotrwałym unieruchomieniem. Często z uwagi na ogólny zły stan zdrowia chorych i podeszły wiek jest to szczególnie trudne i, niestety, niezależnie od zastosowanego leczenia, w ciągu roku od złamania umiera około 20% osób.
Polecamy: Seks po wymianie stawów biodrowych
Złamania odcinka bliższego kości ramiennej
Leczy się je unieruchomieniem w opatrunku gipsowym lub specjalnym miękkim stabilizatorze. W przypadku tego typu złamań ważne jest szybkie rozpoczęcie właściwej rehabilitacji, która pozwoli zachować sprawne funkcjonowanie stawów łokciowego i barkowego.
Złamania odcinka dalszego kości promieniowej (okolicy nadgarstka) – tzw. złamanie Collesa
Złamanie to powstaje na skutek upadku na wyciągniętą rękę – typowo w zimie, na oblodzonej ulicy. Leczenie polega na nastawieniu złamania i unieruchomieniu kończyny w opatrunku gipsowym na okres około 4 tygodni.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
