Depresja w starszym wieku
Badania neuroobrazowe pacjentów z depresją endogenną, czyli pierwotną o nieznanej przyczynie, uwidaczniają głównie zmniejszoną objętość płatów czołowych i jądra ogoniastego. Udaje się także zauważyć zmiany w ukrwieniu mózgu, tj. zmniejszenie przepływu krwi w wielu częściach mózgu (w dolnej czołowej, grzbietowo-bocznej, przedczołowej i przedniej okolicy obręczy mózgu). W badaniach histopatologicznych stwierdzono spadek gęstości receptorów dla serotoniny (5-HT2) w korze czołowej oraz w przedniej korze wyspy półkuli prawej.
W zakresie neurotransmisji odchyleniem od stanu prawidłowego w depresji, zarówno w przebiegu zaburzeń jedno-, jak i dwubiegunowych (depresja na przemian z manią), jest niedobór serotoniny, noradrenaliny, dopaminy. W manii sytuacja jest odwrotna – obserwuje się ich nadmiar. Pasuje to do teorii depresji, która zakłada udział trzech wymienionych monoamin (neurotransmiterów).
Zespoły otępienne
W zależności od lokalizacji uszkodzonych struktur, otępienia dzielimy na: korowe, korowo-podkorowe, podkorowe. Do otępień korowych zaliczamy otępienie w chorobie Picka, wodogłowiu normotensyjnym, chorobie neuronu ruchowego, chorobie Alzheimera. Charakterystycznymi objawami otępień korowych są zmiany osobowości, zaburzenia językowe (anomia), upośledzenie funkcji poznawczych.
Zobacz też: Ćwiczenia na zdrowy mózg
Otępieniami podkorowymi są otępienie w chorobie Parkinsona, Huntingtona, Wilsona, encefalopatii Binswangera, postępującym porażeniu nadjądrowym, otępieniu w przebiegu infekcji HIV, wodogłowiu normotensyjnym. Za charakterystyczne dla tej lokalizacji zmian są uważane: spowolnienie psychoruchowe, nastrój depresyjny, zaburzenia ruchów, zaburzenia pamięci o średnim nasileniu, zmiany osobowości.
Otępieniem korowo-podkorowym jest otępienie z ciałami Lewy’ego, a wieloogniskowym – otępienie w chorobie Creutzfeldta-Jakoba. W otępieniu korowo-podkorowym obserwowane są jednocześnie objawy korowe i podkorowe, w otępieniu wieloogniskowym natomiast: szybki początek i krótki przebieg, zmiany w obrębie móżdzku i struktur podkorowych.
Zaburzenia neurotransmisji w zespołach otępiennych dotykają wielu układów neuroprzekaźnikowych. W otępieniu w chorobie Alzheimera są to zmiany przekaźnictwa w zakresie acetylocholiny, serotoniny, dopaminy, noradrenaliny. Najwyraźniejszy jest jednak niedobór acetylocholiny, ale nie w stopniu obserwowanym w otępieniu z ciałami Lewy’ego, w którym obserwuje się większą skuteczność leków z grupy inhibitorów acetylocholinesterazy. W otępieniu w chorobie Picka przeważa natomiast niedobór serotoniny.
Zobacz też: Czy można zapomnieć o złych wydarzeniach?
Źródło: Wydawnictwo Continuo, „Podstawy Psychologii. Podręcznik dla studentów medycyny i kierunków medycznych”; rozdział 3. Biologiczne podłoże chorób psychicznych, Dominika Berent, Piotr Gałecki.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
