W leczeniu afazji podstawową rolę odgrywa rehabilitacja neurologiczna, która umożliwia przywrócenie pacjentowi możliwości komunikacji werbalnej z otoczeniem.
Na czym polega afazja?
W półkuli dominującej człowieka znajdują się specjalne części kory mózgu (tzw. ośrodki) odpowiedzialne za rozumienie i tworzenie mowy. Dwa podstawowe ośrodki znajdują się w korze czołowej – ośrodek ruchowy Broki (odpowiedzialny za tworzenie mowy) i w korze skroniowej – ośrodek czuciowy Wernickego (rozumienie mowy).
W przypadku uszkodzenia któregoś ośrodka (lub innych struktur biorących udział w powstawaniu mowy) komunikacja jest zaburzona, przy czym objawy zależą od miejsca urazu. I tak uszkodzenie ośrodka czuciowego objawia się mową płynną z prawidłową melodią, ale z licznymi neologizmami (tak jakby pacjent płynnie mówił w obcym języku), natomiast uszkodzenie ośrodka ruchowego powoduje utratę płynności mowy, zniekształca jej melodię i cechuje się ubóstwem leksykalnym.
Afazja jest stanem, który utrudnia lub uniemożliwia choremu powrót do jego ról zawodowych i społecznych i w konsekwencji może być przyczyną wystąpienia depresji i znacznego obniżenia się komfortu życia.
Zobacz też: Na czym polega rehabilitacja neurologiczna?
Jaka jest rola terapeuty w leczeniu pacjentów z afazją?
Główny ciężar prowadzenia terapii spoczywa na wykwalifikowanym logopedzie. Terapeuta rozpoczyna pracę od szczegółowej diagnostyki. Należy zauważyć, że pacjent nie zawsze musi być świadomy występujących u niego zaburzeń mowy.
W rozmowie z pacjentem terapeuta ocenia zdolności do tworzenia i rozumienia mowy, w tym także rozumienie głosek, posługiwanie się formami gramatycznymi, zasób słownictwa, prozodię i artykulację.
Sama terapia obejmuje nie tylko diagnostykę zaburzeń i przeprowadzenie odpowiedniego zestawu ćwiczeń, ale także motywowanie pacjenta i włączanie do postępowania rehabilitacyjnego jego rodziny. Motywacja własna pacjenta i współpraca z rodziną odgrywają fundamentalną rolę w terapii.
Jakie są zasady terapii?
Program rehabilitacyjny musi być dobrany indywidualnie w zależności od stanu pacjenta, jego predyspozycji, wieku i stopnia zmotywowania. Ważne jest możliwe wczesne rozpoczęcie zajęć jeszcze na oddziale szpitalnym. W czasie terapii trudność poszczególnych zadań jest stopniowana pobudzając pacjenta do wysiłku i osiągania postępów. Terapia może być uzupełniona programami niejęzykowymi (np. muzykoterapia) i wymaga współpracy z innymi specjalistami.
Polecamy: Na czym polega metoda biofeedback i jakie jest jej zastosowanie w neurorehabilitacji?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
