Skóra jest zbudowana z 3 warstw: naskórka, skóry właściwej zbudowanej z 2 warstw i tkanki podskórnej. Wszystkie te warstwy są ze sobą połączone za pomocą różnych struktur. Niszczenie właśnie ich przez przeciwciała, wyprodukowane przez nieprawidłowo reagujące komórki odpornościowe jest przyczyną powstawania pęcherzy.
Pęcherz duży i pęcherz mały
Do tej pory jest znanych kilka rodzajów tych chorób- pęcherzyca zwykła, liściasta. Wszystkie objawiają się tym ze na skórze tworzą się liczne pęcherze, jednak od rodzaju choroby zależy czy pęcherze tworzą się także na błonach śluzowych jamy ustnej spojówek i okolic narządów moczowo-płciowych, a także jak głęboko sięgają w głąb skóry. Dla każdej pęcherzycy jest typowy objaw, polegający na tym, że pocieranie skóry w pozornie zdrowym miejscu powoduje powstanie pęcherza.
Pęcherzyce podobnie jak inne najczęściej występujące schorzenie dermatologiczne – łuszczyca mają uwarunkowania genetyczne, ponieważ częściej opisywane są u osób, u których w rodzinie, ktoś już wcześniej chorował. Ostatnio brane jest tez pod uwagę, jako przyczyna zachorowania na pęcherzycę zakażenie różnego rodzaju wirusami.
Co lubią pęcherze, a czego nie lubi skóra?
Jest wiele czynników, które powodują zaostrzenie choroby i wysiew pęcherzy. Są to między innymi oparzenia, wystawianie skóry na światło słoneczne i leki, głównie stosowane przez kardiologów w leczeniu nadciśnienia tętniczego (βadrenolityki, i inhibitory konwertazy angiotensyny), ale także niektóre antybiotyki. Osoby chore na pęcherzyce powinny unikać jedzenia nadmiernych ilości porów, czosnku i cebuli, gdyż może to także nasilać tworzenie pęcherzy.
Pęcherzyca zwykła i niezwykła
Najgorszą odmianą pęcherzycy jest pęcherzyca zwykła, pęcherze tworzą się i na skórze i na błonach śluzowych, czasami powodując powstawanie ran w przełyku, co niekiedy uniemożliwia przyjmowanie pokarmów. Inne postaci pęcherzycy najczęściej przebiegają łagodniej, poza zmianami skórnymi, nie utrudniają funkcjonowania.
Pęcherzyce są chorobami przewlekłymi, nawet po wieloletniej przerwie objawy mogą nawrócić. Sposób leczenia tych chorób uzależnia się od rozległości zmian skórnych i odmiany pęcherzycy. Podstawą leczenia są glikokortykosteroidy razem z lekami hamującymi czynność układu immunologicznego (odpornościowego). Niestety leczenie takie ma wiele działań niepożądanych. Najbardziej niebezpieczny jest częstszy rozwój nowotworów, większe narażenie na występowanie infekcji i ich cięższy przebieg, uszkodzenie wątroby i szpiku kostnego powodujące np. niedokrwistość. W sytuacji kiedy nie można stosować leków immunosupresyjnych, pozostaje stosowanie bardzo dużych dawek glikokortykosteroidów, jednak takie leczenie również nie pozostaje bez wpływu na organizm. Przy długotrwałej sterydoterapii rozwija się cukrzyca, osteoporoza i choroba wrzodowa żołądka, może też rozwinąć się jaskra i zaćma.
Polecamy: Oparzenia słoneczne - czy skóra lubi słońce?
Poza systematycznym przyjmowaniem leków, ważne jest utrzymanie higieny skóry, codzienne odkażające kąpiele, pozwalające na zmniejszenie ryzyka zakażenia uszkodzonego naskórka i skóry.
Na szczęście pęcherzyce są rzadkimi chorobami, pomimo tego że zazwyczaj ich przebieg nie jest ciężki i nie stanowią zagrożenia życia to jednak utrudniają codzienne funkcjonowanie, kontakty międzyludzkie i znacznie pogarszają jakość życia.
Czytaj też: Pielęgnacja skóry suchej
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
