Celem owej techniki jest złagodzenie napięć nerwowych wywołujących stres i zmęczenie poprzez korygowanie wad postawy, które wynikają ze złych nawyków; garbienie się, trzymanie głowy w nietypowej pozycji podczas rozmowy telefonicznej lub noszenie nierównomiernie rozłożonych obciążeń (torby na jednym ramieniu), do powstania wad postawy i napięcia mięśni i przyczynia się także noszenie zbyt ciasnych ubrań oraz butów na wysokim obcasie.
Technika Alexandra rozwinęła się pod koniec XIX w. Prekursorem jej jest aktor E. M. Alexander, opracował ją w tym okresie swojej kariery, kiedy zaczynał tracić głos. Podczas obserwacji swoich ruchów w trzyczęściowym lustrze zauważył, że pewne napięcia mięśni i sztuczne protezy wywierały niekorzystny wpływ na jego struny głosowe, zmieniając złe nawyki uratował głos. W 1908 roku opublikował swoje spostrzeżenia w dziele pt. „Reedukacja systemu ruchu (Ocena ruchu mięśni za pomocą zmysłów) jako metoda kształtowania zdrowego modelu fizycznego”. W kolejnych latach zainteresował swoją metodą wiele znanych osób, m.in. filozofa Hojna Deweya i pisarzy: G. B. Shawa, A. Huxley, jak również wielu lekarzy i naukowców. Już w 1955 propagowaną technikę stosowano na całym świecie.
- Nauka obiektywnej obserwacji siebie, swojej postawy i sposobów działania w celu wykrycia źródła problemu.
- Mentalne powstrzymanie natychmiastowej automatycznej reakcji na bodziec do działania, szczególnie reakcji powodujących nadmierne napięcia i nadwyrężanie organizmu.
- Specyficzne kierunki myślowe umożliwiają zachowanie pełni przestrzeni organizmu oraz odpowiedniej sprężystości mięśni i organów biorących udział w danym ruchu.
- Świadomy wybór sposobu działania, który ma nie tylko prowadzić do oczekiwanych rezultatów, lecz również zapewniać pełne wykorzystanie możliwości organizmu, unikając jego nadwerężania.
Spotkania szkoleniowe trwają od 30-45 minut, a liczba sesji zależy od zaawansowania choroby oraz szybkości nabywania umiejętności przez osoby szkolone. Program obejmuje zwykle 10-15 sesji. Podczas pierwszych sesji uczestnik uczy się, jak odpowiednio leżeć na odpowiednio przygotowanym stole, instruktor z kolei omawia połączenia różnych części ciała. Celem tego jest pomoc w osiągnięciu pozycji pozwalającej na pełne odprężenie. Następnie prowadzący obserwuje ciało osoby podczas wykonywania czynności dnia codziennego: wstawanie z krzesła, rozmawianie przez telefon, przenoszenie sterty książek, podnoszenie ciężkich przedmiotów z podłogi. Podczas każdego z tych ćwiczeń instruktor, kładąc ręce na ciele osoby wykonującej ćwiczenia, bada, czy jej szyja i ramiona nie wykazują oznak nadmiernego napięcia mięśniowego, jednocześnie zwraca uwagę na nieprawidłowo wykonywane ruchy i poucza, jak należy je korygować. Ocena krytyczna postawy oraz ruchu odbywa się przed lustrem.
Technikę Alexandra mogą stosować wykwalifikowani instruktorzy, którzy otrzymali certyfikat ośrodków spokrewnionych z North Americian Society of Teachers of Alexander Technique (Stowarzyszenie nauczycieli Techniki Alexandra w Ameryce Północnej). Są oni uprawnieni do udzielania lekcji prywatnych, prowadzenia zajęć grupowych i warsztatów. Wielu lekarzy i fizykoterapeutów stosuje tę metodę, a w licznych ośrodkach i szpitalach rehabilitacyjnych, jak również klinikach zwalczania bólu można się jej nauczyć. W Polsce technika Alexandra jest dopiero poznawana.
J. Ramoss
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
