Grupa chorób autoimmunizacyjnch obejmuje ponad 70 jednostek. Szacuje się, że dotkniętych jest nimi około 5% ludzi.
Jak dochodzi do powstania choroby autoimmunologicznej?
Choroby autoimmunizacyjne można podzielić na narządowo swoiste oraz układowe. Oznacza to, że część z nich dotyczyć będzie konkretnych organów ( na przykład tarczycy, krwinek czerwonych, nadnerczy, trzustki). Inne zaś mogą się objawiać w różnych tkankach (toczeń rumieniowaty układowy, twardzina, zapalenia skórno-mięśniowe). Objawy zależą przede wszystkim od tego, jaki autoantygen został zaatakowany podczas choroby. Na tym samym podłożu opiera się diagnostyka chorób autoimmunizacyjnych. Poszukujemy w niej przeciwciał skierowanych przeciwko antygenowi, wobec którego zaistniała reakcja odpornościowa.
Zobacz też: Ćwiczenie odporności psychicznej
Przykłady chorób autoimmunologicznych i ich diagnostyka
- Cukrzyca typu I
W przebiegu cukrzycy typu I dochodzi do niszczenia komórek B trzustki wytwarzających insulinę. Doprowadza to do niedoboru insuliny oraz podwyższonego stężenia glukozy we krwi. Nieleczona cukrzyca typu I jest chorobą śmiertelną. Jej wcześniejsza diagnostyka jest możliwa dzięki oznaczaniu przeciwciał anty-GAD i anty-IA2. Przeciwciała anty-GAD skierowane są przeciwko dekarboksylazie kwasu glutaminowego. Wykrywane są w większości nowo zdiagnozowanych przypadków cukrzycy typu I ( 60-85%). Przeciwciała anty-IA2 skierowane są przeciwko fosfatazie tyrozynowej ( enzymowi związanemu z ziarnistościami wysp trzustkowych). Pojawiają się one w późnej fazie okresu przedklinicznego, stanowiąc tym samym wskaźnik bardzo wysokiego ryzyka.
- Miastenia
Miastenia jest to choroba charakteryzująca się osłabieniem i zmęczeniem mięśni szkieletowych występującym nawet po niewielkim wysiłku fizycznym. Podłożem choroby jest reakcja immunologiczna z wytworzeniem przeciwciał przeciw receptorowi dla acetylocholiny (AChR) mięśni szkieletowych. W diagnostyce więc oznacza się miano przeciwciał anty-AChR. Aby postawić rozpoznanie musi także wystąpić objaw apokamnozy, czyli wykazanie słabnięcia mięśni podczas pracy, a także odwrócenie objawów przy zastosowaniu leków ( np. Tensilonu).
- Toczeń rumieniowaty układowy
Toczeń rumieniowaty układowy dotyczyć może niemalże każdego organu naszego ciała ( skóry, stawów, układu oddechowego, układu sercowo-naczyniowego, układu wydalniczego oraz nerwowego). Związane jest to z różnorodnością autoantygenów zaatakowanych w przebiegu tocznia. Należą do nich: natywna postać DNA (n-DNA), antygen rybonukleoproteinowy (RNP), antygeny Ro i La, histony, białko p53 oraz wiele innych. Diagnostyka tocznia, poza charakterystycznymi objawami, opiera się także na oznaczania zaburzeń immunologicznych (czyli obecności wyżej wymienionych antygenów) oraz obecności tak zwanych antygenów przeciwjądrowych ( ANA).
Zobacz też: Dieta w cukrzycy - z czym to się je?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
