Po co badamy stężenie białka całkowitego we krwi?
Stężenie białka całkowitego w surowicy wynosi w warunkach prawidłowych 65 – 87 g/l. Białko całkowite podzielone jest na pięć frakcji, w zależności od masy cząsteczkowej. Wyróżnia się albuminy, alfa1-globuliny, alfa2-globuliny, beta-globuliny i gamma-globuliny. Większość białek jest wytwarzana w wątrobie. Są to między innymi: albuminy, fibrynogen, alfa1-antytrypsyna, haptoglobina, ceruloplazmina, transferyna, protrombina i inne czynniki krzepnięcia. Każde z nich pełni inną funkcję.
Jedne są białkami transportowymi, inne uczestniczą w mechanizmach odpornościowych organizmu, inne jeszcze biorą udział w procesach krzepnięcia. Wszystkie są bardzo ważne. Pozostała pula białek surowicy to immunoglobuliny, czyli przeciwciała odpornościowe produkowane przez jedną z populacji białych krwinek mianowicie limfocyty B. Są to białka pełniące funkcję odpornościowe, polegające między innymi na zwalczaniu bakterii czy wirusów, które wtargnęły do naszego organizmu.
Zazwyczaj oznacza się białko całkowite w surowicy. Ma to zastosowanie w diagnostyce chorób wątroby, bowiem właśnie w tym narządzie produkowana jest znaczna większość białek. Jeśli dojdzie do niewydolności wątroby to produkcja białek znacznie spada. Okres półtrwania albumin (czyli połowa czasu „życia”, obecności w surowicy), które procentowo stanowią największą frakcję białek, wynosi 14 – 21 dni, dlatego nie może służyć do oceny szybko postępującej niewydolności wątroby, natomiast nadaje się do monitorowania czynności narządu w przebiegu chorób przewlekłych, zwłaszcza marskości.
Zobacz też: Leukocyty w badaniu morfologicznym krwi
O czym świadczy nieprawidłowe stężenie białka całkowitego?
Oznaczanie stężenia białka całkowitego ma ograniczoną wartość diagnostyczną. Zwiększenie stężenia – hiperproteinemia może być spowodowane zagęszczeniem krwi, w wyniku utraty płynów, wymiotów, biegunki. Z kolei hipoproteinemia może być spowodowana przewodnieniem, częściej jednak przebiega z wybiórczym zmniejszeniem stężenia albumin w wyniku intensywnej utraty lub upośledzonej syntezy w wątrobie. Do utraty białek mogą prowadzić choroby nerek, przewodu pokarmowego oraz ciężkie oparzenia.
Zmniejszona biosynteza może być następstwem niedoborów białkowych w pożywieniu, ciężkich zespołów złego wchłaniania oraz zaawansowanych chorób wątroby. Znacznie większe znaczenie diagnostyczne ma ocena poszczególnych frakcji białkowych. Ocenia się stężenie poszczególnych frakcji, stosunek albumin do globulin. Wzrost lub niedobór poszczególnych frakcji wskazują na określone procesy chorobowe. Inne będą zmiany w przebiegu zespołu nerczycowego, kłębuszkowych zapaleniach nerek, przewlekłego czy ostrego zapalenia wątroby czy w chorobach reumatycznych i nowotworowych.
Zobacz też: Nie lekceważ wymiotów u dziecka
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
