Diagnozowanie z tęczówki oka stosowano już kilka tysięcy lat temu – w Chinach, Indiach, starożytnym Rzymie, Grecji, a także w Egipcie. Na odnalezionych przez archeologów papirusach zachowały się nawet dokładne wskazówki, jak odczytywać informacje z oka. W XIX w. w Europie metodę tę pierwszy zastosował węgierski lekarz, Ignatz von Peczely. Skłonił go do tego zwykły (a może niezwykły?) przypadek. Sowa, którą się opiekował, złamała nogę, a dzień później lekarz spostrzegł na tęczówce ptaka wyraźną pręgę. Zaintrygowany tym natychmiast rozpoczął badania. Ich efektem stała się jedyna w swoim rodzaju „mapa organizmu”, rozrysowana na tęczówce oka. Peczely podzielił tęczówkę oka na sektory. Każdy z nich odzwierciedla jeden z narządów, np. wątrobę, żołądek czy nerki.
Stworzenie takiego podziału było możliwe dlatego, że nasze organy wewnętrzne są połączone włóknami nerwowymi z określonymi fragmentami tęczówki. Właśnie dzięki temu, zdaniem irydologów, z oka można odczytać informacje zarówno o chorobach przebytych, jak i tych nękających nas obecnie.
Dla kogo diagnoza z oka
Irydologia (nazwa pochodzi od łac. iris – tęcza) jest dziś uznaną metodą diagnostyczną. U nas dopiero się rozwija – od 1993 r. działa Polskie Towarzystwo Irydologii i Homeopatii, organizujące kursy dla lekarzy pragnących nauczyć się diagnozowania z oka. Z usług lekarzy irydologów od dawna korzystają pacjenci Instytutu Reumatologii i Centrum Zdrowia Dziecka.
Zgłaszają się do nich przede wszystkim ludzie cierpiący na przewlekłe, uporczywe dolegliwości. Szukając pomocy, odwiedzają gabinety wciąż nowych specjalistów. Diagnozowanie z tęczówki daje im szansę odkrycia źródła problemów. Trzeba jednak korzystać z usług irydologa z dyplomem lekarskim i dużym doświadczeniem (w Polsce jest ich kilkunastu), a nie np. z ogłoszenia w gazecie. Irydologia znajduje też zastosowanie nie tylko wówczas, gdy nam coś dolega. Również w zapobieganiu chorobom. Człowiek, który pozna słabe strony własnego organizmu, może im przeciwdziałać, stosując np. odpowiednią dietę, zażywając suplementy. Badanie tęczówki nie jest jednak metodą dla każdego – nie powinno być wykonywane u dzieci do 3. roku życia oraz u osób po operacjach oczu.
Jak wygląda badanie
Zaczyna się od rozmowy. Lekarz pyta, co nam dolega, jakie leki przyjmujemy, jak się odżywiamy, jakie schorzenia wystąpiły w naszej rodzinie. Następnie ogląda gałki oczne i spojówki (to wstęp do badania tęczówki). Jakie zmiany mogą świadczyć o nieprawidłowościach?
- Opuchnięte górne i dolne powieki – kłopoty z nerkami.
- Opuchnięte górne powieki – kamienie w pęcherzyku żołciowym.
- Żółtawe cętki na twardówce (czyli białku oka) – zbyt wysoki poziom cholesterolu.
- Sinawy odcień twardówki – niedobór wapnia (ryzyko osteoporozy).
- Zażółcenie białka – żółtaczka.
- Zaczerwienienie spojówek – choroba reumatyczna, przemęczenie.
- Blade spojówki – niedokrwistość.
- Zniekształcenie źrenic – schorzenia kręgosłupa.
Po obejrzeniu oczu kolej na najważniejsze badanie. Specjalną lampą szczelinową, kilkadziesiąt razy powiększającą obraz, lekarz ogląda tęczówkę. Interesuje go jej struktura (układ włókien), wygląd okalającego ją pierścienia oraz wszelkie zmiany na polach odzwierciedlających narządy wewnętrzne. Plamki na tych strefach mogą wskazywać na zaburzenia w pracy danego organu. Badanie (trwa ok. 30 min) obejmuje prawe i lewe oko – niektóre narządy, np. fragmenty jelita grubego, odzwierciedlane są tylko w jednym oku. Po stwierdzeniu źródła dolegliwości pacjenta irydolog kieruje go często do specjalisty, np. gastrologa czy urologa, który zleca odpowiednią terapię. Tylko niektórzy irydolodzy zajmują się również leczeniem, zlecając środki farmakologiczne, zioła oraz leki homeopatyczne.
Kolor twoich oczu też jest ważny
Irydolodzy twierdzą, że już sam kolor tęczówki wskazuje na predyspozycje do określonych schorzeń:
- oczy niebieskie – ryzyko reumatyzmu, chorób tarczycy, nerek, układu oddechowego, alergii, wrzodów żołądka i dwunastnicy;
- oczy szare i zielone – skłonność do schorzeń układu pokarmowego (np. zaburzeń w pracy wątroby i trzustki, nieżytu jelit) oraz schorzeń reumatycznych;
- oczy piwne, brązowe – ryzyko miażdżycy, schorzeń wątroby, kamicy pęcherzyka żółciowego i chorób jelita grubego.
„Mapa” na tęczówce
Do diagnozy stanu zdrowia potrzebne jest badanie obu tęczówek (zawierają różne informacje). Jednak nie każda plamka czy rysa w danej strefie musi świadczyć o chorobie – pamiętaj o tym, jeśli sama przeprowadzasz obserwację oka. Profesjonalną diagnozę może postawić tylko doświadczony irydolog.
Aleksandra Barcikowska
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!