Dogoterapia – najpopularniejszy rodzaj zooterapii
Dogoterapia to metoda wspomagająca rehabilitację lub terapię, polegająca na wykorzystaniu psów w zajęciach, podczas których zwierzęta te są istotnym, jeśli nie głównym czynnikiem stymulującym pacjenta do ćwiczeń.
Termin „dogoterapia” powstał w Polsce pod koniec lat 80-tych i wszedł do powszechnego użycia. W krajach anglosaskich kilka dekad temu używano określenia pet-therapy, które jako niejasne zostało zastąpione określeniami Animal Assisted Activity (AAA) oraz Animal Assisted Therapy (AAT).
Różnica pomiędzy AAA i AAT sprowadza się generalnie do bardziej formalnego przebiegu zajęć w przypadku AAT, w przypadku którego zajęcia prowadzone są przez wykwalifikowanego terapeutę, a ich cel jest jasno sprecyzowany. AAA to często zajęcia o charakterze rozrywkowym, np. pokaz tresury psów dla grupy pacjentów, czy też okazjonalna wizyta psów z właścicielami w ośrodku późnej starości.
Zobacz też: Zooterapia - jakie są cele terapii z udziałem zwierząt?
Przeciwwskazania – sprawdź, czy masz je Ty lub Twoje dziecko!
Oprócz typowo zdrowotnych przeciwwskazań do AAT w ogólności, a dogoterapii w szczególności, takich jak np. alergia pacjenta na sierść, otwarte rany, podatność na infekcje lub niska odporność pacjenta, istnieją też różne przeciwwskazania natury psychicznej, które zawsze powinny być oceniane indywidualnie.
Można tutaj wymienić sytuację, gdy pacjent panicznie boi się zwierzęcia, bądź też gdy ma wobec niego bardzo duże oczekiwania i istnieje obawa, że zachowanie zwierzęcia obudzi w nim poczucie odtrącenia. Niebezpieczna dla terapii może być również sytuacja, gdy zwierzę staje się źródłem rywalizacji w grupie lub gdy podczas wizyty pacjent zechce zaadoptować zwierzę i zakończenie zajęć jest dla niego zbyt trudne.
Z punktu widzenia dobra zwierząt nie należy zabierać ich na zajęcia, na których męczą się psychicznie lub gdy pacjent swoim zachowaniem może im zadać ból lub spowodować kontuzję. Rzadką, ale możliwą przeszkodą w stosowaniu zwierząt w terapii mogą być uwarunkowania kulturowe powodujące inne spojrzenie pacjenta na określone zwierzę.
Zobacz też: dział Zooterapia
Fragment pochodzi z książki „Wybrane formy terapii i rehabilitacji osób z autyzmem” Ewy Pisuli i Doroty Danielewicz (Impuls, 2010). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
