Po co stosować ćwiczenia rytmizujące z zakresu koordynacji słuchowo-ruchowej?
Zabawy i ćwiczenia rytmizujące mają na celu doskonalenie ogólnej motoryki, poczucia rytmu oraz likwidowanie niezborności ruchowej. Wspólne zabawy ze zwierzęciem jednocześnie rozwijają percepcję słuchową i poczucie rytmu, zatem aktywizują cały organizm.
Przykłady zabaw i ćwiczeń
1. Rozpoznawanie i określanie słyszanych dźwięków (melodii piosenek o zwierzętach – wesołe, smutne, skoczne), głosów zwierząt (np. wesołe szczekanie, smutne wycie; radosny śpiew ptaków).
2. Odtwarzanie za pomocą swobodnych ruchów nastroju i charakteru słyszanej muzyki (np. piosenki o zwierzętach wesołe, smutne, np. Psie smutki; Pieski małe dwa; Miauczy kotek: miau!; Wlazł kotek na płotek).
3. Śpiewanie piosenek i klaskanie w ich rytm (każdemu dźwiękowi odpowiada jedno klaśnięcie).
4. Zabawy doskonalące estetykę ruchu: ćwiczenia rąk, stóp, ćwiczenia rozluźniające, ćwiczenie płynności ruchu (rytmiczne głaskanie zwierzęcia, ruchy płynne, szerokie – dotykanie, głaskanie, wodzenie palcem po ciele zwierzęcia).
5. Wykonywanie prostego rytmu do słyszanej piosenki (klaśnięcie równoczesne z sylabą, np. „wlazł kotek na pło-tek i mru-ga”).
6. Zabawy ruchowe do metody „pedagogika zabawy”, np. stonoga.
7. Zabawy ruchowe i ruchowo-słuchowe proponowane w metodzie „dobrego startu": ćwiczenia ruchowe do muzyki, piosenki; zabawy z piosenką – oddanie ruchem treści piosenki; zabawy ruchowe rąk na wałeczkach i woreczkach wykonywane w rytm piosenki (dzieci, śpiewając piosenkę, mogą wykonywać rytmiczne ruchy: pięścią, dłonią – jej wewnętrzną częścią, zewnętrzną, brzegiem dłoni, palcami – jednym palcem, dwoma i kolejno wszystkimi).
8. Dostrzeganie rytmu (powtarzającego się motywu) w wierszach, piosenkach.
9. Wysłuchiwanie i różnicowanie powtarzających się dźwięków (tworzących proste układy rytmiczne, np. dwa szczeknięcia lub miauknięcia – prosimy dziecko, aby zrobiło tak samo).
10. Powtarzanie prostego układu rytmicznego z wyraźnym zaznaczeniem przerwy między dźwiękami.
11. Wyklaskiwanie słyszanego prostego rytmu (rytm może wyszczekać pies, a dziecko wyklaszcze powstały rytm).
12. Samodzielne odtwarzanie za pomocą wybranego głosu zwierzęcia (np. miauczenie, szczekanie) wyklaskiwanego rytmu.
Zobacz też: Zabawy, które wszechstronnie rozwiną dziecko
13. Tupanie, wystukiwanie prostego rytmu.
14. Układanie, tworzenie szeregów rytmicznych:
- układanie przedmiotów (zabawek zwierząt lub obrazków zwierząt) według słyszanego podanego rytmu (np. miau, hau, miau, hau, miau – dziecko próbuje samodzielnie dalej podawać i układać rytm);
- tworzenie szeregów dźwięków wydawanych przez różne zwierzęta [np. kot, pies, kot – dziecko słyszy wydawane dźwięki (miał, hau, miał) zapamiętuje je, następnie powtarza je według kolejności: kot, pies, kot];
- zabawy ruchowe z zauważalnym rytmem [np. rytmiczne naśladowanie sposobów poruszania się wybranych zwierząt: „biegaj jak kotek” (czworakowanie), „podskocz jak ptak” (skoki obunóż), „biegaj, podskocz...”; „biegaj, podskocz, biegaj, podskocz...”];
- układanie klocków na podstawie słyszanego rytmu (np. dwa szybkie klaśnięcia – dwa klocki obok siebie);
- układanie obrazu graficznego rytmu za pomocą klocków, a następnie wystukiwanie go (na początku dziecko może wystukiwać, stukając w klocki, zwracamy dziecku uwagę na przerwy między klockami);
- liczenie słyszanych dźwięków (np. „ile razy zakukała kukułka?”).
15. Odtworzenie rytmu ilustrowanego układem przestrzennym:
- tworzenie układów przestrzennych (klocki układamy obok dziecka, od lewej do prawej strony odstępy między klockami sugerują przerwę między słyszanymi dźwiękami, mniejsza przerwa to krótka pauza między dźwiękami), np. dwa klocki obok siebie – dziecko wystukuje tyle razy, ile ma klocków; klocki rozsunięte – dziecko klaszcze, stosując dłuższą przerwę między klaśnięciami;
- graficzne odtworzenie słyszanego rytmu (dziecko z dowolnych elementów układa słyszany prosty rytm);
- kojarzenie i wyszukiwanie słyszanych lub obserwowanych struktur wzrokowych bądź słuchowych, np. dziecko ma przed sobą różne układy z klocków i określa, ile uderzeń zawierał rytm, dopasowuje do niego właściwy układ graficzny.
Zobacz także: Jak pies pomaga rozwijać samodzielność?
Fragment pochodzi z książki „Baw się poprzez animaloterapię” autorstwa Anny Franczyk, Katarzyny Krajewskiej i Joanny Skorupy (Impuls, 2012). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
