Niekiedy zdarzają się nam takie sytuacje w życiu, że musimy wezwać pogotowie. Może to być wypadek, napad padaczki, utrata przytomności, duszność zaostrzenie choroby przewlekłej lub wysoka gorączka powyżej 40°C i inne niepokojące stany. Niestety, często wybierając numer 112 nagle robi się nam pustka w głowie i nie jesteśmy w stanie wypowiedzieć ani słowa, gdyż często nie wiemy od czego zacząć. Dziś dowiemy się, jak powinno wyglądać zgłoszenie tzw. „zdarzenia” na numer alarmowy.
Fot. Depositphotos
Istnieje kilka punktów, które warto sobie zapamiętać, by w razie konieczności zachować spokój i dokładnie zreferować dyspozytorowi np. pogotowia ratunkowego co się stało. Zgłoszenie powinno zawierać następujące informacje:
1. Nazwa miejscowości, dzielnicy, adres
Jest to bardzo ważny element rozmowy, ponieważ jeśli nie powiemy gdzie jesteśmy – karetka, czy policja do nas nie dotrze. Ponadto czasem połączenie z dyspozytorem może się zerwać z jakiegoś powodu (np. rozładowanie baterii w telefonie komórkowym), zatem ratownicy będą dysponowali już informacją, że w danym miejscu coś się dzieje. Przykładowy komunikaty: „Jestem w Krakowie na rynku, niedaleko kościoła Mariackiego. Jakaś pani nagle upadła
i jest nieprzytomna!”; „Jestem w mieszkaniu mojego kolegi w Gdańsku, przy ulicy Głównej 01, mieszkanie 45. Kolega choruje na mukowiscydozę i ma silny napad duszności!”. Warto podać również czy w pobliżu jest jakiś charakterystyczny budynek, pomnik itp., co znacznie ułatwia dotarcie zespołu do poszkodowanego.
2. Krótkie i wyraźne określenie: co się stało?
To informacja niezbędna do udzielenia przez dyspozytora niezbędnych wskazówek oraz wysłania najodpowiedniejszego zespołu ratowniczego. Powinna być zwięzła i rzeczowa, np.: „Na wiadukcie po drugiej stronie barierki stoi człowiek!”, „Moje dziecko ma ponad 40°C gorączki, jest bardzo słabe, czuję że jest z nim bardzo źle!”, „Moje dziecko nie oddycha! Jest całe fioletowe!”, „Mój sąsiad spadł z rusztowania! Leży nieprzytomny!”, „Potrąciłem pieszego!”, „Jestem świadkiem wypadku samochodowego!”.
3. Orientacyjną liczbę poszkodowanych
Jest to bardzo ważna informacja, ponieważ od tego zależy wysłanie odpowiedniej liczby zespołów ratunkowych. Na jednego poszkodowanego powinien przypadać jeden zespół ratowników. Np.: „W samochodzie widzę pięć osób, w tym dwoje małych dzieci. Nie mogę do nich się dostać!”, „Objawy zatrucia ma około piętnastu osób”.
4. Orientacyjny stan poszkodowanego lub poszkodowanych
Dzięki tej informacji dyspozytor wysyła odpowiednio wyposażoną karetkę pogotowia i liczbę ratowników lub ratowników i lekarza. Przykładowo jeśli uzyskany opis wskazuje na zawał serca, do poszkodowanego zostanie wysłana karetka S, czyli karetka specjalistyczna; do noworodków i niemowląt – karetka N – których nadal jest niewiele w naszym kraju; do różnego typu wypadków losowych – karetka P, z zespołem podstawowym.
Przykładowa ocena stanu poszkodowanego: „Ten pan leży, nie rusza się. Ma chyba pięćdziesiąt lat. Nie wiem czy oddycha, wydaje czasem jakieś odgłosy. Chyba to westchnienia. Czuć od niego dziwny zapach, jest cały spocony, chyba będzie wymiotował!”.
5. Imię i nazwisko wzywającego pomoc oraz jego numer telefonu
Jest to informacja niezbędna wówczas gdy zespół ma problem z dojazdem do poszkodowanego. Wówczas dyspozytor oddzwania, pyta o szczegóły i/lub udziela wskazówek zgłaszającemu. Np.: „Jerzy Nowak, 555 000 666”.
Pamiętaj! Nigdy pierwszy nie odkładaj słuchawki, poczekaj aż twoje zgłoszenie zostanie przyjęte, a karetka wysłana. Nie pozwól także byś pozostał bez jakiejkolwiek informacji zwrotnej!
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
