1. Świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
Świadczenia te są realizowane w zakładach stacjonarnych lub w warunkach domowych. Przeznaczone są dla osób obłożnie i przewlekle chorych, które nie wymagają pobytu w szpitalu, ale kontynuacji leczenia oraz profesjonalnej opieki i pielęgnacji:
• wymagających okresowego lub stałego objęcia całodobową pielęgnacją i kontynuacją leczenia;
• które przebyły leczenie szpitalne, mają ukończony proces diagnozowania, leczenia operacyjnego lub intensywnego leczenia zachowawczego, nie wymagają już dalszej hospitalizacji, ale są niezdolne do samoopieki i wymagają kontroli lekarskiej, profesjonalnej pielęgnacji i rehabilitacji oraz zapewnienia opieki pielęgniarskiej;
• wymagających stosowania ciągłej terapii oddechowej przy pomocy respiratora, lecz niewymagających hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii.
Sposób i tryb kierowania osób do zakładów pielęgnacyjno-opiekuńczych i opiekuńczo-leczniczych oraz zasady ustalania odpłatności za pobyt w zakładach publicznych określa minister zdrowia. W przypadku zakładów niepublicznych decyzję o przyjęciu podejmuje dyrektor zakładu w porozumieniu z lekarzem zakładu.
Pacjent przebywający w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, pielęgnacyjno-opiekuńczym ponosi koszty wyżywienia i zakwaterowania.
Miesięczna opłata wynosi 250% najniższej emerytury z zastrzeżeniem, że nie może być ona wyższa niż kwota odpowiadająca 70% miesięcznego dochodu pacjenta w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej. Koszty badań, leków, wyrobów medycznych i produktów leczniczych, zastosowanych w trakcie udzielania świadczeń ponosi świadczeniodawca.
Obłożnie chorzy z niewydolnością oddechową, którzy nie wymagają pobytu w zakładach opieki całodobowej, ale wymagają stosowania respiratora mogą skorzystać z domowej opieki nad pacjentami wentylowanymi mechanicznie. Muszą jednak wyrazić świadomą zgodę na ten rodzaj leczenia (w przypadku dzieci wymagana jest zgoda opiekunów prawnych).
Podstawą do objęcia opieką chorego wentylowanego mechanicznie w warunkach domowych jest skierowanie od lekarza prowadzącego pacjenta na oddziale szpitalnym.
Do skierowania należy dołączyć:
• kartę informacyjną leczenia szpitalnego,
• wyniki badań będących w posiadaniu pacjenta lub jego rodziny (opiekunów),
• kwalifikację do objęcia opieką w warunkach domowych, wydaną przez lekarza specjalistę anestezjologii i intensywnej terapii.
Terapią oddechową przy pomocy respiratora, w warunkach domowych, mogą być objęci pacjenci:
• z udokumentowanym zakończonym leczeniem przyczynowym;
• w pełni zdiagnozowani (u których wykonano wszelkie niezbędne badania diagnostyczne, uzasadniające rozpoznanie i potwierdzające niemożność stosowania innej formy terapii niż wentylacja mechaniczna);
• mający zapewnione odpowiednie warunki domowe i przeszkoloną rodzinę (opiekunów prawnych) w zakresie obsługi aparatury medycznej i udzielania pierwszej pomocy, aby podczas terapii mogło być zachowane bezpieczeństwo pacjenta.
Pielęgniarska opieka długoterminowa to opieka nad obłożnie i przewlekle chorymi przebywającymi w domu. Pacjenci objęci taką opieką nie wymagają leczenia w warunkach stacjonarnych. Ze względu na istniejące problemy zdrowotne wymagają jednak systematycznej i intensywnej domowej opieki pielęgniarskiej, realizowanej we współpracy z lekarzem POZ.
Do pielęgniarskiej opieki długoterminowej mogą być zakwalifikowani pacjenci przewlekle chorzy, niezdolni do samodzielnej opieki i wymagający przynajmniej jednego z wymienionych świadczeń pielęgniarskich przez okres powyżej 2 tygodni:
• kroplowego wlewu dożylnego wynikającego ze stałego zlecenia lekarskiego związanego z prowadzonym procesem leczenia;
• wykonywania opatrunków;
• karmienia przez zgłębnik lub przez przetokę;
• pielęgnacji przetoki;
• założenia i usunięcia cewnika jako stałe zlecenie lekarskie;
• płukania pęcherza moczowego;
• pielęgnacji w związku z założoną rurką tracheotomijną.
Podstawą objęcia chorego pielęgniarską opieką długoterminową jest:
• skierowanie wystawione przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego;
• kwalifikacja pielęgniarska do objęcia pielęgniarską opieką długoterminową;
• pisemna zgoda pacjenta (w przypadku dzieci zgoda opiekunów prawnych).
2. Opieka paliatywna i hospicyjna
Opieka paliatywna i hospicyjna ma na celu poprawę jakości życia chorego i jego bliskich zmagających się z codziennymi problemami związanymi z postępującą chorobą. Podejmowane działania mają na celu zapobieganie cierpieniu, niesienie ulgi, leczenie bólu i duszności oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów wraz ze wsparciem dla rodziny pacjenta.
Świadczenia w opiece paliatywnej i hospicyjnej udzielane są w warunkach:
• stacjonarnych – w oddziale medycyny paliatywnej oraz hospicjum stacjonarnym;
• domowych – w hospicjum domowym;
• ambulatoryjnych – w poradni medycyny paliatywnej.
Świadczenia zdrowotne w opiece paliatywnej udzielane są, w zależności od potrzeb, przez wielodyscyplinarny zespół osób przygotowanych do opieki nad umierającym. W skład takiego zespołu wchodzą: lekarze, pielęgniarki, fizjoterapeuci, psycholog oraz duchowny.
Aby pacjent, którego choroba nie rokuje nadziei na wyleczenie mógł być objęty opieką paliatywną konieczne jest:
• skierowanie lekarza ubezpieczenia zdrowotnego,
• zgoda pacjenta, jego rodziny lub opiekuna wyrażona na piśmie. W przypadku dzieci – zgoda rodziców lub opiekunów prawnych, a po 16. roku życia, także chorego dziecka.
W oddziale medycyny paliatywnej i hospicjum stacjonarnym przebywają przede wszystkim pacjenci z trudnymi do kontroli objawami, bez nadziei na wyleczenie w schyłkowym okresie życia.
W hospicjum domowym całościową opieką obejmowani są pacjenci z zaawansowanymi, niepoddającymi się leczeniu przyczynowemu, postępującymi, zagrażającymi życiu chorobami przewlekłymi o złym rokowaniu. Pacjentom objętym opieką przysługują co najmniej dwie wizyty lekarskie w miesiącu. Wizyty pielęgniarskie – w zależności od potrzeb, lecz nie rzadziej niż dwa razy w tygodniu. Wizyty innych członków zespołu hospicjum domowego (psychologa, fizjoterapeuty) ustalane są przez lekarza sprawującego opiekę indywidualnie, w zależności od potrzeb pacjenta.
Oddział medycyny paliatywnej oraz hospicjum stacjonarne nie może funkcjonować w ramach innego oddziału szpitalnego. Musi być odrębną komórką organizacyjną zakładu opieki zdrowotnej.
Poradnia medycyny paliatywnej sprawuje opiekę nad chorymi, których stan ogólny jest stabilny i którzy mogą przybyć do poradni oraz nad chorymi, którzy ze względu na ograniczoną możliwość poruszania się wymagają wizyt domowych. Porady powinny być udzielane nie częściej niż dwa razy w tygodniu.
Źródło: Narodowy Fundusz Zdrowia
www.nfz.gov.pl
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
