W myśl powyższej zasady nie można żądać, ani przyjmować zapłaty lub innej korzyści majątkowej za pobrane od żywego dawcy, lub ze zwłok ludzkich komórki, tkanki i narządy, poza zwrotem rzeczywiście poniesionych kosztów takich jak pobranie, przechowanie, transport, przetwarzanie i przeszczepianie, które nie są zapłata ani korzyścią majątkową.
Przeczytaj: Czy w Polsce można sprzedać narząd?
Przepisy karne zawarte w ustawie, mające na celu zapobieganie komercjalizacji handlu narządami znajdują się w art. 19 i 20 ustawy. Przy czym pierwszy z przepisów stanowi wykroczenie, a drugi jest przestępstwem.
Art. 19, jako wykroczenie, dotyczy bowiem sytuacji gdy sprawca rozpowszechnia ogłoszenia o odpłatnym zbyciu, nabyciu komórek, tkanek i narządów w celu ich przeszczepienia, podlega karze grzywny do 5000 zł. Art. 20 natomiast sankcjonuje sytuację, gdy w celu uzyskania korzyści majątkowej sprawca nabywa lub zbywa cudze komórki, tkanki i narządy, pośredniczy w ich nabyciu lub zbyciu bądź bierze udział w przeszczepieniu pozyskanych wbrew przepisom ustawy komórek, tkanek lub narządów, pochodzących od żywego człowieka lub ze zwłok ludzkich. Za przestępstwo to ustawodawca przewidział karę pozbawienia wolności do lat 3, natomiast w wypadku gdy sprawca uczynił sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, kara pozbawienia wolności została zaostrzona do lat 10. Za „stałe źródło dochodu” w orzecznictwie Sądu Najwyższego rozumiane są dochody, które przy każdej nadarzającej się okazji sprawca osiąga z zajmowania się przestępstwem (wyrok Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 1985 r., V KRN 188/85).
Zobacz też: Jak zostać dawcą po śmierci?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
