Istnieje kilka rodzajów znieczulenia, z których bardzo popularnym stało się znieczulenie podpajęczynówkowe. To specyficzny rodzaj blokady, powodujący zniesienie czucia i odruchów w dolnych partiach ciała na kilka godzin. Pozwala ono uniknąć usypiania pacjenta środkami znieczulenia ogólnego, a także na szybszy powrót do normalnego funkcjonowania niż w przypadku znieczulenia ogólnego.
Znieczulenie podpajęczynówkowe polega na podaniu środka znieczulającego do przestrzeni podpajęczynówkowej znajdującej się w kanale kręgowym drogą przezskórnego nakłucia kręgosłupa za pomocą specjalnej igły. Nakłucie wykonywane jest w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, najczęściej tam, gdzie kończy się rdzeń kręgowy, co jest szczególnie ważne ze względu na zniwelowanie ryzyka uszkodzenia rdzenia kręgowego. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonują lekarze anestezjolodzy. Metoda ta jest stosunkowo łatwa i obarczona dużo mniejszym ryzykiem powikłań. Zalecana jest do różnych zabiegów w partiach ciała położonych poniżej pępka.
Znieczulenie podpajęczynówkowe może być wykonywane w przypadku:
- operacji plastycznych przepukliny pachwinowej
- operacji ginekologicznych i urologicznych
- artroskopii kolana, endoprotezoplastyki i operacji na kończynach dolnych
- cięcia cesarskiego
- operacji żylaków kończyn dolnych
Jak wygląda znieczulenie?
Lekarz anestezjolog instruuje pacjenta co do wybrania pozycji. Mogą być to pozycja na boku z podkurczonymi nogami (zwinięcie się w kłębek) lub pozycja siedząca z „wypchnięciem”do tyłu części lędźwiowej kręgosłupa („koci grzbiet” na siedząco). Następnie lekarz dezynfekuje miejsce wkłucia specjalnymi środkami, nabiera lek do znieczulenia oraz przygotowuje igły do wykonania nakłucia. Przed wykonaniem nakłucia ostrzega pacjenta, że wkłucie może trochę zaboleć i, że nie wolno wówczas odruchowo „uciekać” plecami. Gdy igła będzie w prawidłowym miejscu lekarz będzie powoli podawał środek znieczulający. Po jego aplikacji można czuć ciepło w kończynach dolnych. W zależności od potrzeb, po znieczuleniu lekarz może polecić położenie się na określonym boku – wówczas gdy operacja będzie dotyczyć jednej strony lub pozostać w pozycji na plecach. Na miejsce wkłucia zakładany jest jałowy opatrunek.
Zalety znieczulenia podpajęczynówkowego
Znieczulenie podpajęczynówkowe może być wykonywane u pacjentów geriatrycznych i cierpiących z powodu chorób przewlekłych takich jak cukrzyca i choroby serca. Warto też wiedzieć, że zastosowanie znieczulenia podpajęczynówkowego na potrzeby wykonania cięcia cesarskiego jest bezpieczne dla matki i dziecka. Pacjenci są na ogół zadowoleni z tej metody znieczulenia. Ponadto jest to znieczulenie tańsze.
Wady znieczulenia podpajęczynówkowego
U pacjentów na skutek podania środka znieczulającego do przestrzeni podpajęczynówkowej może dojść do nagłego spadku ciśnienia tętniczego krwi. Dlatego też w dzień przeprowadzenia znieczulenia pacjent musi zostać dobrze nawodniony za pomocą kroplówek. Po wykonaniu znieczulenia pielęgniarki często dokonują pomiarów ciśnienia, aby szybko wychwycić jego spadek i na zlecenie lekarza podać lek podwyższający ciśnienie. Ponadto po znieczuleniu trzeba leżeć od 12 do 24 godzin aby zapobiec popunkcyjnym bólom głowy. Niestety czasem trudno jest także odnaleźć przestrzeń podpajęczynówkową, a tym samym wykonać znieczulenie podpajęczynówkowe i wtedy rozważa się przeprowadzenie znieczulenia ogólnego.
Jeśli masz chorobę zwyrodnieniową stawów kręgosłupa lub masz wszczepione metalowe zespolenia w odcinku lędźwiowym kręgosłupa koniecznie o tym poinformuj lekarza anestezjologa!
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
