Objawy ADHD – zmiana wraz z wiekiem
Symptomy ADHD zmieniają się wraz z wiekiem. Objawy nadruchliwości stają się szczególnie wyraźne wraz z rozpoczęciem przez dziecko nauki w szkole podstawowej, a po dwóch kolejnych latach ich intensywność zaczyna się zmniejszać. Nasilenie symptomów impulsywności również maleje wraz z wiekiem. Może to być związane z rozwojem i dojrzewaniem układu nerwowego, który w kolejnych latach życia coraz sprawniej kontroluje odpowiedzi organizmu na bodźce płynące z otoczenia. Co ciekawe, problemy z koncentracją uwagi najczęściej utrzymują się w następnych fazach życia (u nastolatków i dorosłych).
Dorosły z ADHD?
Badania zmian objawów ADHD w zależności od wieku sugerują, że 50–75% osób, u których w dzieciństwie rozpoznano ADHD, jako nastolatki nadal przejawiają symptomy zaburzenia. Procent osób zdiagnozowanych w dzieciństwie i wciąż przejawiających symptomy ADHD w fazie dorosłości zmniejsza się do 4–60%. Bardziej aktualne badania wskazują jednak na wyższy odsetek (75%) osób dorosłych, które nie „wyrosły” z ADHD. Czynnikami sprzyjającymi utrzymaniu się symptomów do dorosłości są historia ADHD w rodzinie oraz pojawienie się innych problemów, które mogą towarzyszyć ADHD, zwłaszcza agresywnego zachowania i konfliktów z prawem.
Polecamy: Emocje wieku dojrzewania
Podsumowując: w świetle dostępnej wiedzy można stwierdzić, że większe ryzyko ADHD dotyczy chłopców, zaburzenie występuje częściej u dzieci niż u nastolatków i częściej u nastolatków niż u dorosłych, nasilenie symptomów maleje wraz z wiekiem aż do osiągnięcia dorosłości. Nie znaczy to, jak pokazano wyżej, że dorośli nie mają ADHD. Pewna trudność wiąże się z określeniem kryteriów diagnostycznych dla dorosłych. Oczywiście, żeby zdiagnozować ADHD, nie będziemy u nich oczekiwać takich zachowań, jak wspinanie się na meble, bieganie po pokoju, przeszkadzanie innym w zabawie. Należy sobie natomiast wyobrazić, jak będą się przejawiały nadruchliwość, impulsywność i deficyty uwagi w dorosłym życiu, w relacjach z ludźmi, współpracownikami, partnerami, w realizacji życiowych celów, w organizacji pracy. Nie jest to sprawa łatwa, dlatego w przyszłości, kiedy powstaną bardziej dokładne narzędzia do diagnozy ADHD u dorosłych, może się okazać, że znacznie więcej nadpobudliwych dzieci wyrasta na nadpobudliwych rodziców, niż się obecnie uważa.
Fragment książki „Dzieciństwo i dorastanie z ADHD. Rozwój dzieci nadpobudliwych psychoruchowo: zagrożenia i możliwości wsparcia”, Tomasz Hanć.
Zobacz też: Jak zapobiec problemom wychowawczym u dziecka z ADHD?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
