fot. Fotolia
Od ponad 10 lat obserwuję u siebie niepokojące objawy związane ze znajdowaniem się na dużej wysokości. Za pierwszym razem leciałam z mężem i dziećmi samolotem do Włoch. To było okropne. Doznałam potwornego ataku paniki, byłam bliska omdlenia. Miałam kołatanie serca, mdłości, zawroty głowy i przyspieszone tętno. Więcej nie wsiadłam do samolotu.
Okazało się jednak, że podobne odczucia towarzyszą mi także, gdy jadę windą na szczyt wieżowca. Po prostu boję się dużych wysokości. Nawet patrząc przez okno, będąc na 10 piętrze, odczuwam ogromny lęk, którego nie jestem w stanie pokonać.
Najgorsze jest to, że mój syn właśnie wprowadził się na 10. piętro, a ja nie mogę wymigiwać się lękiem wysokości przed odwiedzinami wnuczka i pomocą przy nim.
Czy wizyta u specjalisty mogłaby mi pomóc? Czy jestem w stanie pokonać towarzyszący mi strach?
Na pytanie odpowiada Sławomir Wolniak, lekarz specjalista psychiatra, ordynator Kliniki Wolmed w Dubiu k. Bełchatowa:
Zdaniem wielu specjalistów nie ma potrzeby stosowania procedury terapeutycznej, jeśli zaburzenia lękowe nie utrudniają człowiekowi normalnego funkcjonowania. Są jednak takie przypadki, kiedy atawistyczny lęk przed wysokością w każdym momencie może stać się poważną przeszkodą nawet w codziennym funkcjonowaniu.
A trzeba wiedzieć, że lęk jest niezbędną reakcją organizmu na różne stany zagrożenia. Podpowiada nam np., że w określonych sytuacjach trzeba głośno krzyczeć, wołając o ratunek, a w innych schować się i być cicho. Mówi również, że wysokość i brak stabilności niosą ryzyko upadku.
Jednak rozwój cywilizacji sprawił, że oswoiliśmy się z potęgą inżynieryjnej myśli i wiele osób nie ma problemów z zamieszkaniem na najwyższym piętrze wieżowca czy z lataniem samolotem. Mimo to są takie osoby, które odczuwają silny niepokój przed zbyt wysokimi blokami, długimi tunelami, okrętami czy samolotami.
Tym bardziej, że często słyszymy o wypadkach, np. samolotowych, co dodatkowo działa na naszą wyobraźnię. Wrażliwy człowiek, który nie potrafi zracjonalizować swojego lęku, wytłumaczyć sobie, że jest on nieuzasadniony, zaczyna popadać w różne stany nerwicowe.
Zobacz też: Lęk – podstawowy objaw nerwicy
W nerwicy lękowej pojawiają się zarówno objawy psychiczne – uświadomione przeżywanie stanu zagrożenia – jak i fizjologiczne – podwyższone ciśnienie, przyspieszona akcja serca, potliwość, zaburzona perystaltyka jelit.
Pierwszą reakcją jest unikanie zagrożeń i czynników wywołujących podobne reakcje, ale często prowadzi to do izolacji i wyalienowania. Terapia zazwyczaj przynosi oczekiwane rezultaty. Chory uczy się rozumieć sytuacje, które wprawiają go w stan lęku, i odpowiednio na nie reagować.
Pacjent przyjmuje leki przeciwdepresyjne, które działają również przeciwlękowo i regulują sen.
Niezmiernie trudną sprawą jest samodzielne poradzenie sobie z panicznym, utrwalonym lękiem. Pomoc specjalisty udzielona w odpowiednim czasie będzie oznaczać pokonanie słabości i możliwość powrotu do dotychczasowego życia i codziennych obowiązków.
Zobacz też: Jak rozpoznać nerwicę natręctw?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
