fot. Fotolia
Dzień dobry!
Moja kuzynka niedawno pochowała 9-letnią córkę, która zginęła w wypadku. Trudno opisać rozmiar tragedii, jaka dotknęła ją i jej męża. Ja i cała rodzina chcielibyśmy im jakoś pomóc przetrwać najcięższe chwile, ale nie wiemy, czy powinniśmy.
Czy lepiej jest pozwolić im na to, by byli sami ze sobą (zmarła córka była ich jedynym dzieckiem), czy starać się ich wspierać, zaglądać do nich, po prostu z nimi pobyć?...
Katarzyna, 42 lata
Na pytania Czytelników odpowiada Sławomir Wolniak, lekarz specjalista psychiatra, ordynator Kliniki Wolmed w Dubiu k. Bełchatowa:
Z rozmiarem takiej tragedii trudno się zmierzyć.O ile w sytuacji śmierci starszej osoby potrafimy sobie przetłumaczyć, że taka jest kolej rzeczy, mimo odczuwanego bólu i tęsknoty, to w przypadku śmierci dziecka trudno o jakiekolwiek racjonalne wytłumaczenie. To dzieci powinny chować rodziców, a nie odwrotnie...
Naturalne jest, że osoby, które doświadczyły śmierci dziecka, przeżywają ogromną traumę. Wiele z nich potrzebuje pomocy ze strony psychologa lub grupy wsparcia. Rodzicom, którzy stracili dziecko, wydaje się, że nigdy nic w ich życiu nie będzie normalne. Znajomi, rodzina proszą, by wzięli się garść, ale oni zadają sobie pytanie: po co?
Z dzieckiem umarły ich marzenia, plany na przyszłość, nadzieje – w ich odczuciu życie straciło sens. Trzeba dać im szansę i czas na przeżycie żałoby. I sprawić, by nie czuli się osamotnieni, porzuceni przez bliskich. Ci z kolei niejednokrotnie ich dom omijają szerokim łukiem, bojąc się ich reakcji, nie wiedząc, co im powiedzieć, jak ich pocieszyć. Bo to przecież niemożliwe... Rodzice muszą sami przeżyć wszystkie etapy żałoby i powinni wiedzieć, że nie są w tym osamotnieni.
Sprawdź też: Śmierć dziecka – jakiego wsparcia oczekuje rodzic?
Uczucia, jakie im towarzyszą po stracie dziecka, to szok i niedowierzanie. Są pełni żalu, strachu, doskwiera im samotność, brak perspektyw na przyszłość. Wiedzą, że nic w ich życiu nie będzie już takie samo i że będą musieli nauczyć się żyć na nowo. Taki okres nadejdzie, ale trzeba na to dużo czasu.
Muszą przeżyć żałobę – u każdego ma ona inny przebieg, czas trwania. Są sytuacje, w których pojawiają się silne nerwice, stany depresyjne i wtedy nie można zawahać się przed zwróceniem się po pomoc do specjalisty – lekarza psychiatry bądź terapeuty. Bo chociaż w tak traumatycznej sytuacji takie zachowania są normalne, to jednak niepokojące jest, gdy przez długi czas rodzice nie widzą żadnych perspektyw na przyszłość, izolują się od otoczenia, nie mają żadnych zawodowych czy życiowych planów. Ogromnie cierpią, towarzyszy im uczucie pustki.
W takich przypadkach rola rodziny, znajomych w pomaganiu poradzenia sobie z poszczególnymi etapami żałoby, jest ogromna. Nie trzeba czekać, aż cierpiący rodzice zwrócą się do nich o pomoc – mogą nie chcieć narzucać się, by nie obciążać ich swoją tragedią. Nie należy więc unikać spotkań, trzeba pozwolić im po prostu mówić o stracie, być blisko, dać do zrozumienia, że zawsze mogą na nas liczyć, że wsłuchamy się w ich bardzo ciężkie przeżycia i zareagujemy empatią.
Prędzej czy później nadejdzie taki czas, gdy do rodziców powróci wewnętrzna równowaga, stopniowo zapomną o cierpieniu i zaczną planować przyszłość. Sprawy dnia codziennego znów będą dla nich interesujące, zaczną dbać o własne wewnętrzne potrzeby, nauczą się żyć bez zmarłego dziecka. Chociaż świadomość, że nigdy nic nie będzie już takie samo, na pewno ich nie opuści.
Małżonkowie w tym szczególnie trudnym okresie powinni mieć świadomość, że tragedia dotknęła tak samo ich oboje – ważne jest, by nie zaprzestali komunikacji między sobą, mieli świadomość, że mogą na siebie liczyć i jednocześnie nie pozwolili na to, żeby osłabła więź między nimi w tym strasznym okresie ich życia.
Polecamy: Jak prawidłowo przeżyć żałobę?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
