Kto to jest psychoterapeuta?
Jest to lekarz psychiatra (po uczelni medycznej) albo dyplomowany psycholog (po kształceniu co najmniej magisterskim), który ukończył specjalny kurs psychoterapii. Tylko i wyłącznie psycholog albo psychoterapeuta, na podstawie wiedzy ze swojego wyuczonego zawodu, mogą ukończyć taki kurs i zostać psychoterapeutami. Są do tego odpowiednio przygotowywani przez kilka lat. Sami także muszą przejść własną psychoterapię – żeby swoich własnych problemów (w końcu każdy z nas jakieś ma) nie przelewali na pacjentów.
Czego psychoterapeucie nie wolno?
Przede wszystkim psychoterapeuta nie może utrzymywać zażyłych prywatnych kontaktów z pacjentem – nie może należeć do jego bliskiej rodziny ani być jego bliskim znajomym. Jest to sprzeczne z etyką zawodu psychoterapeuty. W myśl podstawowej zasady lekarskiej „primum non nocere” (z łaciny – „po pierwsze nie szkodzić”) psychoterapeuta nie może zrobić niczego, co pacjentowi zaszkodzi. Jeżeli zauważa, że prowadzona terapia szkodzi pacjentowi, poleca konsultację z innym terapeutą albo zmienia metodykę terapii. Nie może też próbować narzucić czegoś swojemu pacjentowi, czy „wmówić” mu choroby, której nie ma.
Polecamy: Psychoterapia - jak się zaczęła jej historia?
Empatia
To słowo oznacza umiejętność życzliwego zrozumienia pacjenta, ale z zachowanym zdrowym rozsądkiem. Terapeuta nie może powiedzieć pacjentowi, co on zrobiłby na jego miejscu. Ma świadomość, że nigdy nie będzie na jego miejscu, więc takie założenia nie mają sensu. Musi wczuć się w sytuację pacjenta – jest to niezbędne do udzielenia fachowej pomocy. Dzięki empatii wykazuje zainteresowanie pacjentem i jego problemem.
Umiejętność słuchania
Żeby zrozumieć pacjenta, terapeuta najpierw musi wysłuchać tego, co on chce mu powiedzieć. Nie może przerywać w trakcie wypowiedzi, zadawać pytań sugerujących czy naprowadzających pacjenta na jakieś konkretne wnioski. To, co pacjent mówi w trakcie wizyty jest jedynym „parametrem” określającym jego chorobę. Lekarz internista ma badania dodatkowe (badania z krwi, badania obrazowe) i może oprzeć swoje wnioski na ich wynikach, natomiast psychoterapeuta może korzystać jedynie ze słów pacjenta.
Polecamy: Każdy mędrzec ma swoją wizję, czyli o nurtach w psychoterapii
Bezstronność
Psychoterapeuta nie może zajmować stanowiska w sprawie problemu pacjenta. Nie może go oceniać – że jakaś rzecz jest dobra, a inna jest zła. Pacjent sam dzięki podsuwanym rozwiązaniom musi zadecydować, co jest dla niego dobre. W konsekwencji – taka właśnie jest istota psychoterapii: aby po jej zakończeniu pacjent umiał wybrać najlepsze dla siebie rozwiązanie spośród wszystkich dostępnych w ramach własnych możliwości.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
