Wirusowe zapalenie wątroby – czym jest WZW A i WZW B?

fot. Fotolia

Jak można się zarazić wirusowym zapaleniem wątroby typu A?

Wirusowe zapalenie wątroby typu A to tzw. żółtaczka pokarmowa.
Do zakażenia wirusowym zapaleniem wątroby typu A dochodzi najczęściej, gdy wypijemy zanieczyszczoną wirusami wodę, a także po spożyciu surowych pokarmów w niej mytych. Czynnikiem sprzyjającym zachorowalności jest bliski kontakt z osobą zakażoną, która jest we wczesnym okresie choroby, który przebiega bezobjawowo, a chory nie jest tego świadomy.
WZW typu A jest poważną chorobą, a jej objawy mogą utrzymać się nawet do 6 miesięcy. Osoby, u których współistnieją przewlekłe schorzenia wątroby, są narażone na wystąpienie ciężkiego, zagrażającego życiu uszkodzenia wątroby.
Zakażeniu WZW typu A można zapobiec poprzez przestrzeganie zasad higieny podczas przygotowywania posiłków, unikanie spożywania produktów surowych, a podczas wyjazdów korzystanie ze sprawdzonych źródeł wody pitnej i pożywienia.
Najskuteczniejszą metodą ochrony przed WZW A jest szczepionka.

Kto powinien się zaszczepić przeciwko WZW A?

Zgodnie z obowiązującym Programem Szczepień Ochronnych szczepienie przeciwko WZW A jest zalecane:

• osobom, które planują wyjazd do krajów, w których występuje wysoka i pośrednia endemiczność zachorowań na WZW A,
• dzieciom w wieku: przedszkolnym, szkolnym, młodzieży, które wcześniej nie chorowały na WZW A,
• osobom, które mają kontakt z żywnością (produkcja, dystrybucja), zatrudnionym przy odpadach komunalnych i płynnych nieczystościach, a także konserwacji urządzeń używanych w tym celu.

Aby ochrona była długotrwała, należy przyjąć dwie dawki szczepionki podawane w schemacie 0, 6 – 12 miesięcy.
Zobacz też: Szczepienia przeciwko WZW, czyli najskuteczniejsza metoda profilaktyki (wywiad)

Jak można się zarazić wirusowym zapaleniem wątroby typu B?

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (czyli żółtaczka wszczepienna) jest jedną z najgroźniejszych i najpoważniejszych chorób zakaźnych.

• przeszczep zakażonej tkanki,
• przetoczenie krwi lub preparatów krwiopochodnych zakażonych wirusem HBV,
• badania diagnostyczne: gastroskopia, dializa,
• wszelkie zabiegi związane z użyciem niesterylnych, zakażonych wirusem WZW typu B sprzętów, np. strzykawek, igieł.

Ryzyko związane z zabiegami niemedycznymi:

• wizyta w salonie kosmetycznym, fryzjerskim, w gabinecie stomatologicznym, w salonie tatuażu,
• używanie jednej igły, np. wśród narkomanów,
• kontakt seksualny – zwłaszcza u homoseksualistów,
• zakażona matka może zarazić płód lub małe dziecko – najczęściej do zakażenia dochodzi podczas porodu.

Również i w tym przypadku najskuteczniejszą metodą ochrony przez wirusem WZW typu B jest szczepionka. Nie można też zapomnieć o używaniu jednorazowego lub wysterylizowanego sprzętu medycznego.

Kto powinien się zaszczepić przeciwko WZW B?

Obowiązkowemu szczepieniu przeciwko WZW B podlegają:

• noworodki i dzieci (zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych),
• uczniowie szkół medycznych, którzy nie byli szczepieni przeciw WZW typu B,
• osoby, które są szczególnie narażone na zakażenie w wyniku styczności z chorymi zakażonymi wirusem HBV, osoby pracujące w służbie zdrowia,
• osoby zakażone wirusem zapalenia wątroby typu C.

Osoby, którym zaleca się szczepienie przeciwko WZW typu B:

• pacjenci przygotowujący się do zabiegów medycznych,
• dzieci i młodzież nie objęta dotąd szczepieniem,
• osoby, którzy bardzo często zmieniają partnerów seksualnych.

Zobacz też: Jak można się zarazić wirusowym zapaleniem wątroby typu C?