Kto choruje na raka pęcherza moczowego?
Rak pęcherza jest częstą chorobą u osób w wieku podeszłym. Guzy pęcherza częściej występują u mężczyzn po 65. roku życia. Jednym z najważniejszych czynników, które zwiększają ryzyko raka pęcherza, jest palenie tytoniu. Krwiomocz z obecnymi skrzepami może być tu pierwszym i jedynym objawem. Dopiero w bardziej zaawansowanych stadiach pojawiają się częste oddawanie moczu, uczucie bolesnego parcia na pęcherz czy bóle w podbrzuszu. Jeżeli występuje obrzęk kończyny dolnej, może to świadczyć o przerzucie nowotworu.
Jak leczymy raka pęcherza moczowego?
Leczenie nowotworów pęcherza moczowego jest zależne od zaawansowania i głębokości naciekania. Istotny jest również stopień zróżnicowania guza. Guzy powierzchowne pęcherza moczowego leczy się za pomocą przezcewkowej resekcji guza (TURT). Niestety, u wielu pacjentów nowotwory mają tendecję do nawrotu, dlatego niezbędna jest wieloletnia obserwacja. Wykonuje się badania kontrolne, na przykład ultrasonografię czy mikroskopową ocenę komórek obecnych w osadzie moczu.
Jeżeli guz nacieka głębsze warstwy pęcherza, resekcja przezcewkowa jest zabiegiem niewystarczającym. W tych przypadkach metoda ta nie pozwala na całkowite usunięcie guza i u wielu pacjentów dochodzi do progresji choroby. Z tego powodu po doszczętnym wycięciu guza stosuje się dopęcherzowo leczenie immunologiczne lub chemioterapię. W ramach immunoterapii stosowana jest szczepionka BCG, przeciwko gruźlicy. Jest ona skuteczna u około 60% pacjentów, ale terapia ta jest długoterminowa i może trwać około 3 lat. Ocenia się, że wlewki szczepionki BCG do pęcherza moczowego są najskuteczniejszą formą immunoterapii guzów tego narządu.
Stopień zaawansowania choroby decyduje o wyborze metody leczenia
Im głębiej guz wnika w ścianę pęcherza moczowego, tym więcej naczyń chłonnych napotyka po drodze. Sprzyja to powstawaniu przerzutów. Dlatego leczenie radykalne w postaci usunięcia pęcherza moczowego jest metodą, która najbardziej zwiększa szanse wyleczenia. Zmiany zaawansowane wymagają usunięcia pęcherza moczowego z okolicznymi narządami, jak prostata, i węzłami chłonnymi. Szanse na wyleczenie zwiększają się w przypadku zastosowania chemioterapii przed zabiegiem operacyjnym. Problem, który powstrzymuje chorych i lekarzy przed usunięciem pęcherza moczowego, to kalectwo związane z odprowadzaniem moczu.
Często stosowaną metodą jest operacja Brickera, która oparta jest na wszczepieniu moczowodów do skóry za pośrednictwem krótkiego odcinka jelita cienkiego. Na skórę stosuje się zbiornik zewnętrzny, w którym gromadzi się mocz. Operacja ta daje niewiele powikłań i pozwala na szybki powrót do aktywności. Obecnie wykonuje się również zastępcze pęcherze. Pęcherz moczowy jest wówczas odtwarzany z odcinka jelita, najczęściej z jelita krętego. Ocenia się, że u obu płci taki zastępczy pęcherz zapewnia dobre trzymanie moczu w ciągu dnia, nieco słabiej w nocy. Innym sposobem jest wytworzenie pęcherza odbytniczego, czyli uformowanie zbiornika z części jelita grubego i włączenie do niego moczowodów. Prawidłowy zbiornik pozwala na dobrą czynność nerek i zmniejsza ryzyko ich infekcji. Te nowe metody mają na celu wyeliminowanie zbiorników zewnętrznych, przyczepianych na skórę i poprawę jakości życia pacjenta.
Zobacz: Rak pęcherza moczowego - kiedy udać się do lekarza?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
