W większości przypadków łagodnego rozrostu gruczołu krokowego skuteczne okazuje się leczenie farmakologiczne. Metody zabiegowe są zarezerwowane dla pacjentów, u których choroba jest znacznie zaawansowana, staje się przyczyną powikłań lub takowymi zagraża.
Jak leczyć przerost prostaty?
Duże znaczenie w przypadku mężczyzn dotkniętych przerostem prostaty ma odpowiednia dieta. Przede wszystkim należy znacznie ograniczyć ilość spożywanych tłuszczów. Ponadto jadłospis powinno się wzbogacić w rośliny strączkowe (fasola, groch, soja, bób) oraz pestki dyni, słonecznika i sezam. Produkty te zawierają fitosterole – substancje łagodzące zmiany zapalne często towarzyszące chorobom prostaty.
Spośród preparatów farmakologicznych w przeroście prostaty znajdują zastosowanie leki z dwóch grup:
- α-blokery – najpowszechniej stosowane w początkowym okresie choroby. Ich działanie polega na rozluźnianiu mięśniówki gruczołu oraz ujścia pęcherza moczowego, co skutkuje zmniejszeniem trudności w oddawaniu moczu. Przy ich stosowaniu mogą pojawić się działania niepożądane, takie jak osłabienie, czy spadki ciśnienia tętniczego, zwłaszcza w początkowym okresie terapii.
- Inhibitory 5-α-reduktazy – finasteryd – lek ten blokuje powstawanie dihydrotestosteronu (DHT), hormonu bezpośrednio odpowiedzialnego za powiększenie prostaty. Efekty działania leków z tej grupy pojawiają się później niż w przypadku α-blokerów, natomiast utrzymują się dłużej. Skutki uboczne w tym przypadku obejmują zaburzenia erekcji i spadek libido.
Czytaj także: Dlaczego warto diagnozować impotencję w starszym wieku?
Dostępnych jest wiele środków pochodzenia roślinnego czy ziołowych, które mają jakoby zmniejszać objawy choroby, jednak ich skuteczność jest stosunkowo niewielka w porównaniu do wyżej wymienionych.
Jeżeli leczenie zachowawcze okazuje się nieskuteczne lub pojawią się powikłania związane z przerostem stercza, wówczas zachodzi konieczność wdrożenia postępowania zabiegowego.
Leczenie zabiegowe wskazane jest przy nawracającym zatrzymaniu moczu, krwiomoczu, niewydolności nerek na tle przerostu prostaty, a także przy nawracających zakażeniach układu moczowego.
Polecamy: Problemy z nietrzymaniem moczu - gdzie po pomoc?
Jak wyglądają zabiegi chirurgiczne?
Istnieje kilka metod chirurgicznego leczenia powiększonej prostaty, w tym metody o minimalnym stopniu inwazyjności. Wszystkie ona mają na celu zmniejszenie masy gruczołu oraz jego ucisku na cewkę moczową. Decyzja o wyborze rodzaju zabiegu jest uwarunkowana wieloma czynnikami, w tym nasileniem objawów, wielkością samego gruczołu, obecnością powikłań oraz ogólnym stanem zdrowia pacjenta. Jak w przypadku każdego zabiegu operacyjnego, należy się liczyć z możliwością wystąpienia komplikacji pooperacyjnych, takich jak kłopoty ze wzwodem lub nawet całkowita impotencja, wsteczny wypływ nasienia (do pęcherza moczowego), nietrzymanie moczu.
Klasyczne zabiegi wykonywane przy powiększeniu prostaty:
- Przezcewkowe wycięcie prostaty (skrót od nazwy anglojęzycznej: TURP) – zabieg polega na wprowadzeniu do cewki moczowej podłużnego instrumentu ze źródłem światła oraz niewielkich narzędzi, za pomocą których chirurg wycina część prostaty wywierającą ucisk na cewkę moczową. Pacjenci po zabiegu na ogół natychmiast odczuwają poprawę.
- TUIP – zabieg podobny do opisanego powyżej, z tą różnicą, że zamiast wycinać część gruczołu dokonuje się jedynie kilku nacięć prostaty rozluźniających cewkę moczową, co skutkuje ułatwieniem oddawania moczu. Ten typ operacji zarezerwowany jest dla chorych, u których wykonanie TURP z różnych względów mogłoby być zbyt ryzykowne.
- Otwarta prostatektomia – klasyczna operacja z otwarciem podbrzusza i usunięciem prostaty „od środka”. Ze względu na bardziej obciążający dla pacjenta charakter oraz większe ryzyko powikłań, przeprowadza się ją jedynie u chorych z bardzo dużym gruczołem oraz obecnością dodatkowych czynników chorobowych, takich jak kamienie w pęcherzu moczowym.
- Chirurgia minimalnie inwazyjna:
- Zabieg laserowy – jego skuteczność jest zbliżona do TURP, a przewagą jest mniejsze ryzyko komplikacji i mniejsza uciążliwość samej procedury dla pacjenta.
- Przezcewkowa terapia mikrofalowa – podczas tego zabiegu w cewce moczowej pacjenta umieszczona zostaje specjalna elektroda generująca mikrofale, których zadaniem jest zniszczenie części powiększonego gruczołu.
- Stentowanie – polega na umieszczeniu w zwężonym odcinku cewki moczowej specjalnej rurki, rozszerzającej cewkę i umożliwiającej prawidłowy wypływ moczu. Stenty trzeba wymieniać co kilka tygodni, dlatego ten rodzaj leczenia jest praktycznie zarezerwowany tylko dla chorych, u których niemożliwe jest wykonanie innego zabiegu.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
