Przygotowanie do zaprotegowania
U pacjentów po amputacji kończyn dolnych niezwykle ważny jest tzw. okres poszpitalny, czyli przygotowanie po zaprotezowania, trwające około 3 miesięcy. W tym czasie chory i zespół współpracujących z nim lekarzy i rehabilitantów dążą do pełnego wygojenia się rany pooperacyjnej oraz odpowiedniego uformowania kikuta.
Przygotowanie do zaprotezowania obejmuje:
Formowanie kikuta – ma na celu nadanie kikutowi odpowiedniego kształtu, tak aby dobrana później proteza była wygodna dla pacjenta i nie stwarzała problemów podczas ruchu. Odbywa się ono na dwa sposoby. Kształt walca, do jakiego dążymy, uzyskujemy poprzez odpowiednie bandażowanie kikuta bandażem elastycznym oraz formowanie masy mięśniowej ćwiczeniami czynnymi wolnymi i czynnymi oporowym
Hartowanie kikuta – ma na celu doprowadzenie kikuta do takiego stanu, aby pacjent mógł bez bólu nosić na nim protezę. Hartowanie rozpoczynamy kilka dni po operacji, a polega ono na delikatnym masowaniu kikuta ręką. Po zagojeniu blizny pooperacyjnej kikut masujemy intensywniej, ugniatając go, oklepując i rozcierając. Kikut można także hartować naciskając nim na miękkie, a następnie twarde powierzchnie lub termicznie poprzez wkładanie go naprzemiennie do zimnej i ciepłej wody.
Zobacz też: Jak przebiega rehabilitacja pacjentów z protezą kończyny górnej?
Rehabilitacja po wstawieniu protezy
Rehabilitację po zaprotezowaniu zaczyna się od nauczenia pacjenta posługiwania się protezą. Fizjoterapeuta pokazuje choremu, jak ma prawidłowo zakładać protezę i jak dbać o kikuta. Kikut musi być przed chodzeniem umyty i dokładnie wysuszony. Skarpeta, którą należy obowiązkowo zakładać na kikut, powinna być co dzień prana. Ważne jest, że protezy uda zakładamy w pozycji stojącej lub leżącej, natomiast protezy podudzia zakładamy przy zgiętym kolanie.
Kolejnym etapem jest nauka stania i chodzenia. Początkowo pacjent uczy się stać przy obustronnych barierkach, podtrzymując się rękoma. Następnie rehabilitant uczy chorego przenoszenia ciężaru ciała na protezę i sterowania protezą w chodzie. Dalszym etapem jest chodzenie przy barierkach, później z pomocą balkoniku, kul aż wreszcie samodzielne stawianie kroków. Podczas wszystkich ćwiczeń rehabilitant koryguje postawę pacjenta, pomaga mu opanować odpowiednią technikę chodu i poprawia ułożenie protezy. Po nauczeniu chorego samodzielnego chodzenia, stosuje się ćwiczenia wzmacniające mięśnie: ćwiczenia w wodzie, na atlasie, chodzenie po nierównym terenie i po schodach.
Polecamy: Jakie ćwiczenia stosować w rehabilitacji kręgosłupa piersiowego?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
