Zgodnie z ICD-10 anoreksję diagnozuje się, gdy:
• następuje spadek wagi (lub u dzieci brak przybytku wagi), który prowadzi do masy ciała co najmniej 15% poniżej prawidłowej lub oczekiwanej w stosunku do wieku i wzrostu (jeśli indeks wagi ciała BMI wynosi poniżej 17,5 kg/m2);
• spadek wagi jest narzucony samemu/ej sobie poprzez unikanie „tuczącego” pożywienia, a ponadto za pomocą jednej z następujących czynności: prowokowanie wymiotów, przeczyszczanie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych;
• chory/a ocenia siebie jako osobę otyłą oraz odczuwa strach przed przytyciem, co prowadzi do narzucania samemu/ej sobie osiągnięcia nieracjonalnej wagi; obawa przed otyłością występuje w formie natrętnej myśli;
• wzrost ulega zatrzymaniu, u dziewcząt nie rozwijają się piersi i występuje pierwotny brak miesiączek, u chłopców narządy płciowe pozostają w stanie dziecięcym; objaw ten można zaobserwować, jeśli początek choroby miał miejsce przed okresem pokwitania;
• następują zaburzenia endokrynne - u dziewcząt wiąże się to z zanikiem miesiączkowania, a u chłopców utratą zainteresowań seksualnych i potencji; stwierdza się również wzrost poziomu hormonu wzrostu i kortyzolu metabolizmu hormonu tarczycy i zaburzenia wydzielania insuliny;
Czym anoreksja różni się od bulimii?
W anoreksji nie występują objawy charakterystyczne dla bulimii – tj. nie ma nawracających epizodów przejadania się, ani uporczywej koncentracji na jedzeniu wraz z silnym pragnieniem lub poczuciem przymusu jedzenia (głodem). Diagnozując anoreksję wyklucza się somatogenną lub psychogenną utratę łaknienia (np. związaną ze stresem).
Na tę chorobę zapadają głównie dziewczęta (i młode kobiety). Anoreksja często łączy się z bulimią. Szczyt zachorowań przypada na okres pomiędzy 13. a 14. oraz 17. a 25. rokiem życia. Może również rozpoczynać się przed okresem dojrzewania i występować nawet u Pań po 40. roku życia. Cierpi na nią około 0,8 – 1,1% dziewcząt do 18 roku życia. Chłopcy rzadko chorują na anoreksję.
Przeczytaj: Jak rozpoznać i leczyć bulimię?
Czym objawia się anoreksja?
Jej charakterystyczne cechy to:
• obsesyjne dążenie do zmniejszenia masy ciała i zaburzony obraz własnego ciała, który mimo wychudzenia postrzegane jest jako zbyt grube.
• brak akceptacji psychicznej utrzymania masy ciała na poziomie minimalnej normy, odpowiedniej dla wieku i wzrostu, oraz stała obawa przed wzrostem masy ciała lub otyłością, nawet w przypadku niedowagi.
• stosowane są często wielogodzinne, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne.
Skutki jadłowstrętu:
• zaburzenia endokrynologiczne, przejawiające się zanikiem miesiączkowania;
• spadek poziomu cukru we krwi, spadek tętna, ciśnienia i temperatury ciała;
• obrzęki;
• bóle brzucha, biegunki lub zaparcia;
• zaburzenia hormonalne i inne.
Czytaj również: Jak radzić sobie z kompleksami?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
