Czy to choroba mięśni?
Istnieje wiele chorób tkanki mięśniowej (mięśni poprzecznie prążkowanych). Mogą one mieć charakter wrodzony bądź nabyty (wtedy pojawiają się w ciągu życia danej osoby).
Jak w każdych schorzeniach, żeby móc w przyszłości odpowiednio zaplanować proces leczenia i rehabilitacji, najważniejsza jest prawidłowa diagnoza. Pomocne w jej postawieniu mogą być: obserwacja widocznych objawów choroby, badania biochemiczne (głównie poziom CK – kreatynokinazy), biopsja tkanki mięśniowej i badania genetyczne.
Wrodzone choroby mięśni:
- Dystrofie mięśniowe:
- Dystrofia Duchenne’a. Chorują na nią chłopcy. Objawia się we wczesnym dzieciństwie. Charakterystyczne cechy, które można zaobserwować, to trudności w poruszaniu się, niechęć (niemożność) biegania, częste wywracanie się i późniejsza trudność z podniesieniem się, trudność w chodzeniu po schodach. Chłopiec chorujący na dystrofię Duchenne’a ma charakterystyczną sylwetkę: znacznie powiększoną lordozę lędźwiową, odstające łopatki, chód na palcach i na szerokiej podstawie (chód kaczkowaty), pogrubione, uwydatnione łydki.
- W badaniu biochemicznym wyraźnie podwyższony jest poziom CK. Choroba ma charakter postępujący.
- Postać dystrofii twarzowo-łopatkowo-ramienna. Chorują na nią zarówno chłopcy, jak i dziewczynki, jest ona bowiem dziedziczona autosomalnie dominująco.
- Postać dystalna.
- Postać oczna, oczno-gardłowa.
- Miopatie – są znacznie łagodniejsze w przebiegu niż dystrofie. W tej grupie chorób możemy wyróżnić dwie zasadnicze grupy główne:
- strukturalne, gdzie w wyniku biopsji możemy zaobserwować zmiany w budowie i strukturze mięśni.
- metaboliczne, gdzie występuje nieprawidłowy metabolizm określonych związków chemicznych.
Zobacz też: Rehabilitacja przez internet – już w Polsce
Nabyte choroby mięśni:
Nabytą chorobą mięśni jest przede wszystkim wielomięśniowe zapalenie. Związane jest z autoimmunologiczną reakcją organizmu. Często infekcja obejmuje również tkankę łączną oraz skórę. Symptomy choroby to ogólne osłabienie, stan podgorączkowy, przewlekłe zmęczenie. Objawy mogą pochodzić również z innych układów: oddechowego, pokarmowego, krwionośnego.
Wyróżnić możemy również inną grupę chorób, które dotykają układ nerwowo-mięśniowy. Pierwsza z nich to miastenia, która jest również chorobą autoimmunologiczną, w wyniku której blokowane są receptory płytki nerwowo-mięśniowej. W wyniku zmian chorobowych mięśnie znacznie szybciej się męczą i są znacznie osłabione, szczególnie po wysiłku fizycznym.
Kolejną chorobą dotykającą struktury jednostki ruchowej (motoneuronu), a dokładnie komórek ruchowych rogów przednich rdzenia kręgowego, jąder nerwów czaszkowych, a także drogi piramidowej, jest stwardnienie zanikowe boczne. Choroba ma przebieg postępujący, a chorzy stają się coraz mniej sprawni ruchowo, niekiedy wymagają intubacji w wyniku dysfunkcji mięśni oddechowych.
Na czym polega leczenie chorób mięśni?
Forma leczenia, w tym fizjoterapia, powinna być dobierana indywidualnie do pacjenta. Należy brać po uwagę specyfikę danej jednostki chorobowej, jej przebieg, jej cechy charakterystyczne, ale także nie wolno zapominać, że najważniejszy jest pacjent, jego potrzeby, jego aktualny stan emocjonalny i psychiczny. Kompleksowe, ale przede wszystkim indywidualne podejście do pacjenta może znacznie przyczynić się do poprawy jakości jego życia codziennego.
Nie zawsze w chorobach mięśniowych czy mięśniowo-nerwowych jesteśmy w stanie działać leczeniem bezpośrednio na przyczynę. Ta niekiedy nie jest do końca poznana. Nie daje nam to jednak zielonego światła na bezczynne przyglądanie się, jak choroba postępuje. Jest wiele form terapii, które mogą zapobiegać postępującemu ograniczaniu funkcji czy deformacjom.
Główne cele terapii to przede wszystkim jak najdłuższe utrzymanie samodzielnej funkcji lokomocji, a więc jak najdłuższe utrzymanie aktualnej siły mięśniowej i zapobieganie lub zmniejszanie przykurczy mięśniowych. Należy rozważyć, czy zabezpieczenie ortopedyczne (łuski czy ortezy) są konieczne i czy w przypadku danego pacjenta mają uzasadnienie.
Przede wszystkim warto, by lekarz słuchał pacjenta i próbował wspólnie z nim pracować nad poprawą jakości jego życia codziennego.
Zobacz też: Terapia Orthokine – metoda leczenia artrozy
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
