Zawał jest bardzo częstą chorobą występującą w naszym społeczeństwie. Jego leczenie może być inwazyjne lub farmakologiczne.
Leczenie fibrynolityczne
Leczenie fibrynolityczne jest farmakologicznym sposobem udrażniania tętnic. Do metod inwazyjnych (zabiegowych) zaliczamy angioplastykę wieńcową (PCI). Główny cel tego leczenia to rozpuszczenie zakrzepu, który spowodował zamknięcie naczynia. Wskazanie do jego podjęcia to brak możliwości wykonania PCI. Przeciwwskazania są liczne, należą do nich: przebyty udar krwotoczny, udar niedokrwienny w ciągu ostatnich 6 miesięcy, krwawienie do przewodu pokarmowego w ciągu ostatniego miesiąca, niedawno przebyty uraz czy operacja, tętniak rozwarstwiający aorty czy rozpoznana skaza krwotoczna.
W leczeniu fibrynolitycznym, stosowane preparaty to:
- streptokinaza – ma działanie pośrednie, nie może być podana choremu, który już kiedyś był nią leczony,
- tPA-tkankowy aktywator plazminogenu – alteplaza,
- preparaty tPA o dłuższym czasie półtrwania np. tenekteplaza.
Częściej niż terapia fibrynolityczna, w leczeniu zawału stosowane są jednak metody inwazyjne (np. PCI).
Polecamy: Inwazyjne metody leczenia zawału mięśnia sercowego
Leki podawane w szpitalu
Wiele osób nie jest zainteresowanych tym, jakie leki dostają w szpitalu. Warto jednak, choć trochę o nich wiedzieć, gdyż duża część na stałe zagości w apteczce osoby po zawale.
- Podawanie tlenu – tlen będzie podawany w sytuacji, gdy jego stężenie we krwi chorego jest niedostateczne; aby to sprawdzić na palec zakłada się przyrząd zwany pulsoksymetrem - jeżeli wynik będzie nieprawidłowy, lekarz wykona kolejne badanie - gazometrię krwi tętniczej.
- Azotany (nitrogliceryna) – zmniejszają obciążenie serca i skutecznie wpływają na redukcję odczuwania bólu zawałowego; są przeciwwskazane przy podejrzeniu zawału prawej komory.
- Leki przeciwbólowe – bardzo ważna podczas zawału jest próba uśmierzenia bólu; rozpoczynamy od lekkich leków (ibuprom, naproksen, tramdol); gdy ból jest bardzo silny, podaje się silne leki opioidowe (np. morfinę).
- Leki przeciwpłytkowe – jednym z leków hamujących agregację płytek jest kwas acetylosalicylowy (ASA); jeżeli nie ma przeciwwskazań do jego zażywania, będzie on już na stałe składnikiem apteczki osoby po zawale; innym lekiem jest klopidogrel, jest on przyjmowany także w razie nietolerancji ASA.
- ß–blokery (ß–adrenolityki) – jeżeli nie ma przeciwwskazań podaje się je w celu ograniczenia powikłań w postaci zaburzeń rytmu serca; gdy nie można zastosować beta-blokera alternatywą jest bloker kanału wapniowego.
- Leki przeciwkrzepliwe (np. heparyna) - podawane są zazwyczaj w szpitalu, w zależności od sposobu leczenia chorego (głównie w leczeniu inwazyjnym).
- Inhibitory enzymu konwertującego (ACE-I) lub alternatywnie blokery receptora angiotensynowego (ARB) – leki zmniejszające ciśnienie tętnicze.
- Statyny – zmniejszają stężenie cholesterolu; statyny u osoby po zawale są podawane bez względu na stężenie cholesterolu (nawet jeśli jest ono prawidłowe).
- Leki uspokajające – mogą zostać podane w razie odczuwania silnego lęku.
- Leki hipoglikemizujące – będą je dostawać chorzy na cukrzycę lub z nietolerancją glukozy.
Leczenie farmakologiczne zarówno w przypadku zawału jest skomplikowane i bardzo złożone. Warto jednak, choć trochę orientować się w lekach, aby wiedzieć np. dlaczego mimo barku przeziębienia dostaje się aspirynę. Leki podawane podczas zawału w szpitalu są ważne, ponieważ część z nich chory będzie przyjmował na co dzień.
Zobacz także: Jak przebiega leczenie szpitalne zawału serca?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
