Cele leczenia stabilnej choroby wieńcowej
Najbardziej oczywistym zamierzeniem jest zniesienie dolegliwości dławicowych. Są leki, które dają efekt praktycznie natychmiastowy, inne zapobiegają też nawrotom objawów. Drugim celem jest hamowanie postępu choroby, zapobieganie zawałowi i innym incydentom sercowo-naczyniowym. Osiąganie tego drugiego celu wymaga przyjmowania niektórych leków do końca życia.
Zatrzymać objawy
Działanie azotanów opiera się na rozkurczaniu naczyń żylnych i zmniejszaniu napięcia ścian tętnic. Dzięki temu obciążenie serca się zmniejsza, a co za tym idzie również i zapotrzebowanie na tlen. Wbrew pozorom wpływ na same naczynia wieńcowe jest nieznaczny. Nitroglicerynę lub diazotan izosorbidu stosuje się doraźnie w celu przerwania bólu wieńcowego lub przed planowanym wysiłkiem. Leki w tabletce podaje się podjęzykowo a aerozol rozpyla się na śluzówki jamy ustnej. W celu zapobiegania nawrotom dławicy i zwiększenia tolerancji wysiłku stosuje się preparaty długo działające dostępne w tabletkach lub plastrach.
W chorobie wieńcowej w celu opanowania objawów stosuje się także leki zwane β-blokerami. Zwalniają one czynność i kurczliwość mięśnia sercowego, przez co spada jego zapotrzebowanie na tlen. Niekiedy stosuje się blokery kanału wapniowego, które rozkurczając tętnice zmniejszają opór i pracę serca.
Zobacz także: Jak przebiega leczenie po zawale serca?
Zahamować postęp choroby
Kwas acetylosalicylowy, czyli popularna od ponad wieku aspiryna stała się podstawowym lekiem w chorobie wieńcowej. Zażywa się ją w kilkukrotnie mniejszej dawce niż przeciwbólowo czy przeciwgorączkowo. Kwas acetylosalicylowy działa także w chorobie niedokrwiennej serca, ale oparte jest to o inne jego właściwości. Dotyczą one hamowania agregacji płytek krwi, co ma ogromne znaczenie w tętnicach dotkniętych procesem miażdżycy. Zapobiega w ten sposób tworzeniu się zakrzepów w tętnicach wieńcowych.
Każda osoba z chorobą wieńcową powinna przyjmować statyny. Działa ona przez zmniejszanie stężenia „złego cholesterolu” i trójglicerydów oraz w niewielkim stopniu zwiększa zawartość HDL w osoczu. Powoduje także, że blaszka miażdżycowa jest mniej podatna na uszkodzenia i zmniejsza tendencję do tworzenia się na nich zakrzepów zamykających naczynia wieńcowe. Inhibitory konwertazy angiotensyny, mające wieloprofilowe działanie, są zalecane głównie u osób z chorobą niedokrwienną serca z towarzyszącą niewydolnością serca, dysfunkcją skurczową lewej komory, nadciśnieniem i cukrzycą.
Polecamy: Jakie istnieją formy leczenia przeciwzakrzepowego?
Wszystkie przepisane leki powinno się brać regularnie, zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie pojawienia się objawów niepożądanych, należy skonsultować się z lekarzem. Nie można na własną rękę odstawiać leków. Może to być nawet groźne dla życia.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
