Sarkoidoza najczęściej łagodna
Chociaż sarkoidoza jest dla nauki cały czas pewną niewiadomą, to na szczęście nie można jej uznać za bardzo groźną chorobę. W większości przypadków ma ona przebieg łagodny i ulega samoograniczeniu bez pomocy leków. Właśnie dlatego często nie prowadzi się żadnej farmakoterapii lub ogranicza jedynie do niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Zwraca się za to szczególną uwagę na regularne monitorowanie przebiegu choroby.
Leczenie objawowe sarkoidozy
Ponieważ nie da się jednoznacznie określić przyczyny sarkoidozy, trzeba zadowolić się leczeniem objawowym. Nie jest to najlepsze rozwiązanie, bowiem nie likwiduje istoty problemu, a jedynie niweluje niepożądane objawy. Co więcej, leki stosowane w przewlekłej lub bardziej zaawansowanej sarkoidozie to kortykosteroidy, które mają wiele skutków ubocznych.
Leczenie farmakologiczne sarkoidozy
W sytuacjach, gdy choroba jest w II lub III stadium zaawansowania i chory obserwuje dolegliwości, nie ma wątpliwości do zastosowania kortykosteroidów. Zwykle stosuje się wtedy prednizon, którego efekty lecznicze ocenia się co 3 miesiące. Taka terapia trwa zwykle nie krócej niż rok, a bywa, że musi być wieloletnia. W sytuacji, gdy prednizol nie działa lub u pacjenta występują dotkliwe i przewlekłe zmiany skórne stosowany jest metotreksat, który nie jest kortykosteroidem, jednak ma bardzo toksyczne działanie.
W sarkoidozie ostrej lekarze starają się nie ingerować lub ograniczyć jedynie do niesteroidowych leków przeciwzapalnych (indometacyny) lub hydroksychlorchiny do leczenia zmian w narządzie wzroku i zmian skórnych. Ten ostatni środek zapobiega także obecnej w przewlekłej odmianie choroby, hiperkalcemii.
Czytaj więcej: Z czym wiąże się hiperkalcemia?
Broń obosieczna
Umiejętnie stosowane i kontrolowane leczenie może doprowadzić do wyleczenia lub zatrzymania choroby. Niestety kortykosteroidy są lekami o wielu skutkach ubocznych, dlatego najlepiej stosować minimalne dawki przez jak najkrótszy okres. Kortykosteroidy mogą zaburzyć działanie systemu odpornościowego (osłabić go) oraz doprowadzić do otyłości czy zmian skórnych. Wspomniany metotreksat może mieć działanie teratogenne. Właśnie dlatego lekarz prowadzący powinien zachować czujność w leczeniu i w sytuacjach, gdy objawy nie są dokuczliwe dla pacjenta, zastanowić się nad stosowaniem bezpieczniejszych leków. Szczęśliwie choroba ma dużą tendencję do samowycofania i leczenie nie jest konieczne.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
